Leuke vondst van een piepkleine importeur die in de regio Piceno een thuiswedstrijd speelt. De pecorino doet dat ook. Druif die een bijna-doodervaring heeft gekend. De pecorino deed er niet meer toe. Is gered door een werkgroep die reanimatie van het Italiaanse druivenerfgoed als doel heeft. Op hun lijst staan maar liefst honderdzeventwintig druiven, waarvan er honderdachttien met uitsterven worden bedreigd of zelfs al verdwenen zijn.

Nu kan het natuurlijk zijn dat er sprake is van vilein commercieel gewin. De wijndrinker lijkt immers een beetje uitgekeken te raken op de zoveelste gelikte merlot, zwarte bessen cabernet sauvignon of stuivende sauvignon blanc. ‘Originele’ druivensoorten, die wil hij tegenwoordig in zijn glas. Boft Italië daar even, want daar grossiert het land nu eenmaal in.

Ook in de Abruzzen is de werkgroep op herontdekkingstocht gegaan om daar te stuiten op de zieltogende pecorino, Italiaans voor ‘klein schaap’. En het lijkt of de hernieuwde belangstelling zijn vruchten al begint af te werpen. Ik krijg 'm steeds vaker toegestuurd. En ik ben graag zijn herder. Sluit naadloos aan bij de eveneens groeiende belangstelling van de hedendaagse wijndrinker voor puntig en monter wit.

Maar deze biedt meer dan alleen een frisse mond. Hier proef ik sappig zuur, zuiver zuur, zuur met structuur. De bite van goede granny smith. De frisheid van een precies rijpe peer. Koele meloen. Een zweempje limoen dat een glas bronwater oppept. Pecorino in deze uitvoering is een druif die in zijn eentje al een werkgroep verdient. De buitendienst van de Gambero Rosso had er een forse schouderklop, tre bicchieri, drie bekertjes voor over. Tot de rand inschenken zeg ik. Toegegeven, is niet heel netjes maar snel een flinke slok nemen dan is ie rap weer op een keurig niveau.