Wijnmaker Juan Carlos López de Lacalle wordt wel de Charlie Parker van de Spaanse wijnindustrie genoemd. Dat is niet vanwege een voorliefde voor jazz, maar een knipoog naar de manier waarop de jazzsaxofonist zijn heroïneverslaving financierde. Om aan geld voor drugs te komen, moest Parker regelmatig zijn eigen instrument verkopen, waarna hij zijn optredens moest afwerken met een in de club voorhanden zijnd instrument. Om vervolgens ook daarmee de sterren van de hemel te blazen.

López heeft hetzelfde met wijnranken. Geef ‘m ergens een paar stokken en in no time ontlokt hij ze collector’s items. De liefhebbers van grote Rioja’s weten dat. Bij bodega Artadi ging hij aan de slag met tempranillo om daarmee El Pisón te componeren, inmiddels één van de meeste begeerde (en dus ook kostbaarste) Rioja’s. Maar dat beschouwt hij nog als kinderspel. Rioja is immers van oudsher het grootste gebied van kwaliteitswijnen in Spanje. In Alicante vond López in 1999 een grotere uitdaging. De streek aan de zuidoostkust moet het voornamelijk hebben van eenvoudige rode, witte en roséwijnen. Maar daar was hij niet in geïnteresseerd. Zijn belangstelling ging uit naar een verwaarloosde monastrell-wijngaard met 100 jaar oude stokken. Wie monastrell voldoende aandacht geeft, kan er prachtige wijnen mee maken. In het Zuid-Franse Bandol is dat sinds jaar en dag bekend. Daar produceren domaines als Tempier en Pibarnon met de mourvèdre, zoals hij daar heet, uniek rood.

En El Sequé doet bepaald niet voor ze onder. Ooit proefde ik een eerder oogstjaar (2007) eens in het Utrechtse restaurant Karel V, tijdens een sessie waarin louter het mooiste rood van Spanje op tafel kwam. In de eindwaardering oogstte El Sequé de hoogste lof samen met Unico 1994, de top uit Ribera del Duero. Waar de laatstgenoemde echter inmiddels een paar honderd euro doet, ben je voor El Sequé nog geen drie tientjes kwijt.

‘I Remember You’ van Charlie Parker op en genieten maar.