Wijn met een verhaal. Een goed verhaal bovendien. Afkomstig uit de Moezel, fijn voor riesling. Nog beter als deze daar in Piesport tot volle wasdom mocht komen. En volstrekt ultiem als de druif de Goldtröpfchen-wijngaarden als de zijne mocht rekenen. Maar het kan nog mooier. En Holland (of moet ik zeggen Limburg?) spreekt nota bene een woordje mee.

Stan Beurskens, diverse malen gelauwerd als beste wijnmaker van Nederland, eigenaar van wijngoed St. Martinus in Vijlen, tevens wijnconsultant voor verschillende andere wijnbedrijven in binnen- en buitenland, had juist deze locatie uitgezocht om daar tot een wereldprimeur te komen. Hij wilde met druiven van door hem geselecteerde boeren een biologisch-dynamische wijn maken.

Toegegeven, dat is allemaal nog niet zo uniek, maar we zijn er nog niet. Vervolgstapje. Eerst richting de afslag ‘nog nooit vertoond’. Tenminste, niet naar mijn weten: de gebruikte natuurlijke toevoegingen heeft Beurskens op het achteretiket laten vermelden. Een dergelijke openheid van zaken was mij in ieder geval tot op heden nog onbekend. Niet dat ik overigens opkeek van deze mini-handleiding ‘Zo maak je een biologisch-dynamische wijn’.

Ik las over druifeigen gisten, natuurlijke enzymen om de karakteristieke rieslinggeur en -smaak te benadrukken en over klaren met klei, bentoniet. De usual suspects, maar het daaropvolgende begrip Freesoil kende ik nog niet.

Stan the Man zelf maar eens gebeld.

‘Is een volledig natuurlijke sulfietvervanger gemaakt van citroenmelisse,’ zei hij. ‘In helemaal geen conserveringsmiddel gebruiken, geloof ik niet.’ Daar kon ik mij iets bij voorstellen. Het helemaal weglaten leidt nogal eens tot ongewenste resultaten. Wijn gaat zich onvoorspelbaar gedragen, slaat geur- en/of smaaktechnisch op hol, beleeft nog een extra gisting, presenteert zich per fles anders of is sowieso niet te drinken. Enfin, niet veel later volgde deze acid test met – hoe toepasselijk – citroenmelisse: ik ben ’m gaan proeven. Want eerlijk is eerlijk, ik heb weleens vaker prachtverhalen gehoord om er daarna achter te komen dat het boek beter bleek dan de film.

Maar de Alba Pura, ‘de pure druif’, presenteerde een lichte, transparante en muntfrisse rasriesling. Die bloesemde, zwierde, zinderde en verfriste. Er was perzik, abrikoos, appel, honing, grapefruit en de afdronk had duidelijk iets met citroen van doen.

‘Gaat het voor andere wijnen ook werken, Stan?’ informeerde ik.

‘Thans een wereldprimeur maar er wordt aan gewerkt,’ luidde zijn antwoord.