Coillot is al jaren in mijn  leven. Sterker nog, het domein in de kop van Bourgogne is er zelfs mee verweven. Tijdens de huwelijken in onze familie wil wijn nog wel eens rijkelijk vloeien. De twee keer in mijn leven dat ik dronken ben geworden was kort na een jawoord: na dat van mijzelf en na dat van mijn broer. 

Gedurende mijn huwelijksdiner werd ik niet alleen overspoeld door gevoelens van geluk maar ook door de witte en rode bourgognes van Bernard Coillot. Dermate zelfs dat de geplande huwelijksreis naar Parijs later van start ging dan gepland. Het kersverse bruidje had haar – niet van genot- kreunende bruidegom nog even laten liggen, waardoor alle files op de Antwerpse ring en de Parijse périphérique ons ten deel vielen. ‘s Avonds laat pas zat ik aan een vers getapte Herstella Artois, het Stella pilsje in de hotelbar dat het laatste kater-bibberen een halt diende toe te roepen. 

Ook bij het diner-dansant van mijn broer liep het uit de hand. Wederom dankzij Coillot ben ik niet geheel okselfris door mijn vrouw naar huis gereden. Echter, ik was er niet zo erg aan toe als mijn moeder. Onder de opzwepende klanken van Tata Mirando’s Zigeunerorkest belandde zij in kennelijke staat weliswaar niet in de orkestbak maar in de plantenbak. Bij haar gescheurde enkelbanden verbleekte mijn scheurende koppijn. 

Ook herinner ik mij een bezoek een jaar of twintig geleden aan dit domein. Zoon Christophe, destijds een goede twintiger, nam mij die avond mee uit eten in een geruststellend lelijk formulerestaurant in Dijon, op een bedrijfsverzamelterrein dat de toegangspoort vormt tot iedere middelgrote Franse stad. Een handvol grote supermarkten, wat meubelgiganten, autoshowrooms en bouwmarkten. Waar ik mij verheugde op een kneuterige bistro met een driegangenmenuutje bestaande uit een gulle plak paté, een coq au vin en tarte Tatin toe, besloot Christophe mij te trakteren op een bezoek aan Tango Loco, een nieuw Argentijns steakhouse. Voornamelijk omdat hij zelf wel eens wat anders wilde. Ook wat de drank betreft. 

Aldus dronk in Bourgogne in een nisje met een koeienhuid, gezeten aan een ruwhouten tafel, een noeste malbec naast een vleesspies, geserveerd door een meisje in een soort gauchos-outfit. De Café Loco die als slotakkoord diende, werd geserveerd met een bel Argentijnse brandy. Ach ja, het kwam weer allemaal terug - figuurlijk dan gelukkig - toen ik weer eens een verse oogst Coillot op de proeftafel kreeg. Ik proefde weer waarom zo'n fan van dit domein ben geworden. Zijn rood is nog steeds de zonde waard. 

En thans heb ik een mij tot op heden onbekende witte marsannay aangereikt gekregen, een blend van voornamelijk pinot beurot (pinot gris voor vrienden) en slechts een spatje van de onvermijdelijke chardonnay. Rondom spanning, molligheid en een twijfelend nootje. Zacht en rijp geel fruit. Milde zuren. Opmerkelijk veel gewicht voor slechts 12,5 procent alcohol. Witte bourgogne maar dan anders.