Meestal te zoet, te makkelijk, te eendimensionaal, die Chileense cabernets. Primus niet. Subtiliteit tot in het achterste plekje van druiven-DNA en van de eigen smaakpapil. Onberispelijke zwarte bessen. Fris, nauwelijks zoet. Ondanks nieuw Frans eiken nauwelijks plankenverwantschap te bespeuren. Een leuninkje, een steuntje, niet meer dan dat. 

Er geuren viooltjes, die tevens klinken. Er zwiert een zweempje toffeetabak (associatie: bij opa op schoot). Er is balans. Er zijn zachte tannines. Er is beschaving. Prima Primus? Understatement.