Druif fiano, al genoemd in 1240, was een halve eeuw geleden bijna uitgestorven. Gelukkig wisten wat liefhebbers ‘m van de ondergang te redden, en nu groeit hij weer volop in steeds meer wijngaarden in z’n geboortestreek, de vulcanische velden rond Napels, in Campanië. Zo begon van fiano van bijna vergeten een nieuw succesverhaal. Nu nog ik kleine kring, maar het aantal liefhebbers groeit. 

Ter plaatse, niet gehinderd door valse bescheidenheid, noemt men ‘m  zelfs de beste witte druif ter wereld. Dat zeggen meer boeren van hun druif, maar het is waar: er kan meeslepend lekkere wijn van fiano worden gemaakt. 

Begint wat streng, maar blijkt bij duchtig doorproeven steeds meegaander. Zacht en rank, geurend naar een mooie zomernacht vol romantiek, voorzien van een boeketje munt, en wat bevallige zuren om de weelde aan fruit te schragen. En mocht het iemand lukken al dat verleidelijks niet meteen te ontkurken: met bewaren wordt fiano nog lekkerder.

En inderdaad: proevend onder het motto ‘elke dag een glaasje’ bleek de fiano iedere dag fijner en complexer.