Dit is geen allemansvriend. En zeker geen wijn die je op vrijdagmiddag bij de borrel zit weg te tikken met de moeders in het speeltuintje om de hoek. Lastig te definiëren. Moeilijk te snappen. En dat is niet alleen vanwege de naam Deserto: "Oh, is het een dessertwijn?" 

Nee. Dat is het zeker niet. Hij komt van de Monte Deserto. Bovendien alles behalve zoet. Hij heeft zuren en hij is - vooral - ziltig. Big time. De associatie met Muscadet is snel gemaakt. Maar dan met meer bitters. Want Italiaans. Uit de Marken om precies te zijn. 

Veel rijkdom, ondanks slechts 13% alcohol. Met citroen, venkel, anijs en vers afgebakken Danerolles croissants. In de verte nog een één-tweetje met salie en basilicum.

Italiaans wit dat vraagt om eten. Een pannetje mosselen graag.