In de tijden dat bankiers, advocaten en andere ‘fatcats’ uit de Londense City lunch en diner nog wegspoelden met meursaults, batârds en puligny’s wilde er op een gegeven moment weleens een witte-bourgogne-fatigue optreden. Maar de Engelse wijnschrijfster Jancis Robinson had daar wel een oplossing voor. Condrieu vond zij een probaat middel tegen een dreigende chardonnay-overdosis. Ook deze blanc uit de noordelijke Rhône zou de drinker, die gewend was aan complexe wijnen, zeker behagen. 

Inderdaad heeft de verantwoordelijke viognierdruif voor de verwende smaakpapillen een fascinerende ontdekkingsreis in petto door terra incognita, die slechts voorafgegaan wordt door één deja-vu-moment: grote condrieu siert zich graag met hetzelfde prijskaartje als hoge bourgogne. Maar wie een goede treft, betaalt dat vast graag. Neem bijvoorbeeld deze, van Rhône-grootmeester Guigal. En bovendien uit het topjaar 2018. 

Delicaat geurend naar bloesem, honing en tutti-fruit, de smaak van gedroogde abrikoos en perzik, een fijne peperigheid plus een flinterdunne lijn zachte zurigheid zoals in crème fraîche die constant de mond opfrist en andere smaken annonceert. ‘Ah, daar is een spoortje gember en daar meldt zich wat rozemarijn.’ Zoekt u rustig nog even verder. Maar verdwaal niet.