Hoewel inmiddels zelfs de meest wereldvreemde geheelonthouder weet dat er meer Duitse wijn is dan de literpakken liebfraumilch die hem ooit deden besluiten als een heremiet te leven, ver van de duivelse verlokkingen van de wufte wereld, lopen bij het horen het woord ‘sekt’ menigeen nog de koude rillingen over de rug.

Die plastik knalkurk! Dat aroma van een nimmer gereinigd chemisch toilet. Die gebitsverwoestende laffe zoetheid gecombineerd met maagwand schurende zuren.

Zulke sekt is gelukkig de liebfraumilch achterna, richting vergetelheid.

Er is echte sekt. Sekt die fatsoenlijke mousserende wijn is. Sekt die zelfs verrukkelijke mousserende wijn is.

Zoals deze van Bernhard Koch. Vervaardigd in het deftige Duitse wijngebied de Pfalz van champagnedruif pinot meunier, waarbij de schillen even hebben mogen meegisten om de wijn een kleur als de rozevingerige dageraad te geven. Geur en smaak zijn al even teer en verfijnd, de afdronk goed droog maar niet strakzuur. Als er niet sekt maar champagne op het etiket had gestaan had was de prijs een vuistvol tientjes geweest.