De bodega is een architectonisch meesterwerkje. Neergezet in de tijd dat het allemaal niet op kon. Ooit proefde ik al eens de 2008, het jaar van de financiële crisis, waarna er voor veel speeltjes van rijk geworden cementcowboys, baksteenpooiers en bankiergeboefte het doek viel. Bij sommige, veelal lukraak neer geplante, wijnbedrijven was zelfs nog nooit een wijnrank aangeplant voordat ze onder de veilinghamer gingen. Gelukkig maar, vaak. Er zijn gevallen bekend dat de ligging van het zonneterras voor mevrouw belangrijker was dan de ligging van de wijngaarden. Daaraan zouden zelfs de dure, ingevlogen wineconsultants niets hebben kunnen veranderen.
Enfin. Montecastro is dat leed bespaard gebleven. Misschien wel omdat Bertrand Erhard hier de scepter zwaait. Getalenteerde wijnmaker die een niet al te heftige ribera heeft gemaakt. Voorzichtig met het hout, terwijl er toch sprake is van zeventien maanden lagering. Zacht, notig, sereen. Eerste indruk: cassis. De gebruikte cabernet weet zich altijd naar de eerste rij te manoeuvreren. Ook kersen, rijpe pruimen, een discreet zoetje en een schuchter pepertje. Wijnmeesterwerkje van een bodega die tot de vijftien beste van de streek wordt gerekend.