Deze wijn heb ik eerder geproefd. 

Over de 2015-oogst noteerde ik destijds: ‘Een wijn van twee, wat zeg ik, drie keer kijken op het prijskaartje. Geweldige grauer voor dit geld. Charmant door zijn bijna tutu-roze kleur. Toch is het niet bepaald een watje. Verrukkelijk geel sap, een frambozentouch, maar vooral ook een mineraalstrakke ruggengraat met superzuren.’ Kan natuurlijk dat ik het niet meer helemaal helder zag dat daar € 8,95 stond, omdat ik de fles had leeggedronken bij een zeebaars in zoutkorst die mevrouw Hamersma had gemaakt. 

Met de 2017-oogst kreeg ik een tweede kans. Wederom van een uitstekende kwaliteit. En al heb ik toen niks te eten en zat ik louter en alleen solitair te proeven, als een kluizenaar in mijn eigen glasbak, ik zag weer dat prijskaartje. Dat zag ik toch wel goed? 

En nu: 2021. Onveranderde kwaliteit. En nog steeds dat zelfde prijskaartje. Daarvoor krijg je een Wolf die zijn tanden laat zien. En hij heeft al die jaren goed gepoetst, ze blinken, schitteren en stralen nog steeds. Want waar menig grauer burgunder zich nog wel een beige wil presenteren, trakteert deze op een pittige, spicy witte. Voor geen geld.