Verdeca. Vergeten druif. Bijna dan. Was welbeschouwd ook min of meer terecht. Wat presteerde-ie nou eigenlijk? Liep bepaald niet op zijn tenen in de hak van de Laars. Op zijn best zorgde de druif voor licht en neutraal smakend wit. Kortom, niet bepaald eentje met een enorme reputatie. Ofschoon ze ’m in de grote vermoutstokerijen wel warm onthalen.

Maar een enkele producent – ik vermoed een vermout-hater – doet er nog leuke dingen mee. Zoals de wijnmaker van Bonicelli. Die combineert 'm met de ook al zo zo plaatselijke fiano en behandelt de verdeca verder met de nodige wijn-egards. Zodoende ziet hij zijn aandacht beloond met een mandarijntjes op sap wijn, met ananasverkering, bananenbrood, tarte Tatin, in de pan gebakken roze grapefruit en koketterend citrusfruit. Sappig, smakelijk en anders. Wel eentje voor de liefhebbers van dat alles. Dat moge duidelijk zijn.