Druif die een bijna-doodervaring heeft gekend. De pecorino deed er niet meer toe. Is gered door een werkgroep die reanimatie van het Italiaanse druivenerfgoed als doel heeft. Op hun lijst staan maar liefst honderdzevenentwintig druiven, waarvan er honderdachttien met uitsterven worden bedreigd of zelfs al verdwenen zijn.
Nu kan het natuurlijk zijn dat er sprake is van vilein commercieel gewin. De wijndrinker lijkt immers een beetje uitgekeken te raken op de zoveelste gelikte merlot, zwarte bessen cabernet sauvignon of stuivende sauvignon blanc. ‘Originele’ druivensoorten, die wil hij tegenwoordig in zijn glas. Boft Italië daar even, want daar grossiert het land nu eenmaal in.
Ook in de Abruzzen is de werkgroep op herontdekkingstocht gegaan om daar te stuiten op de toentertijd zieltogende pecorino, Italiaans voor ‘klein schaap’. En het lijkt of de hernieuwde belangstelling zijn vruchten al begint af te werpen. De pecorino duikt steeds vaker op. En we zijn graag zijn herder. En ook Umani Ronchi doet aan een eerbetoon. Hebben ‘m nog eens extra geduid: ‘Vellodore’, het gouden vacht van het diertje.
Enfin, deze sluit naadloos aan bij de eveneens groeiende belangstelling van de hedendaagse wijndrinker voor puntig en monter wit. Maar deze biedt meer dan alleen een frisse mond. Hier proeven we sappig zuur, zuiver zuur, zuur met structuur. De bite van goede granny smith. De frisheid van een precies rijpe peer. Koele meloen. Een zweempje limoen dat een glas bronwater oppept. Een hint aceto balsamico.
Pecorino in deze uitvoering is een druif die in zijn eentje al een werkgroep verdient.