In duistere steegjes, bij louche slijters die niet nauw kijken, vind je ze nog: tweeliterflessen met schroefdop, vol met roestkleurige barbera voor een budgetprijs.

Elders, in de sjieke winkelstraat en in het deftige veilinghuis, in de kelder van de miljonair, is er barbera te bewonderen die purper van kleur is, machtig van alcohol, met een aroma van heel veel eikenhout.

Hier weten ze beter. Barbera, dat is de wijn voor alledag, dus dat hoeft niet zo sjiek. Maar we willen wel iedere dag iets lekkers drinken.  Dus maken ze barbera zoals het behoort, en zoals je ze helaas zelden treft. Geurend naar sappige kersen, fijn van lijn, sierlijk van afdronk, maar zonder z’n eerlijke boerenafkomst te loochenen.