Toen wij van De Grote Hamersma jong waren, was chianti iets in mandflessen. Fiasco’s, heetten. Het beste wat je er mee kon doen was de inhoud door de plee trekken en een kaars in de lege fiasco zetten.

Er was ook goede chianti, werd gezegd. Chianti classico, met zo’n zwart haantje op het halszegel. 

De tijden zijn veranderd, chianti helemaal, maar nog steeds leeft de gedachte dat classico de beste is. Terwijl het toch heus loont om eens in de minder bekende chiantigebieden te winkelen.

Zoals hier in Colli Fiorentini. Deze is vervaardigd door een graaf en hij smaakt dan ook zeer adellijk. Niet als de chianti van vroeger die aan adellijke haas deed denken, bestorven wild of ander lang weggehangen dood dier, maar in de zin van aristocratisch. Nobel. Edel. Elegant. Sierlijk. Welgemanierd.

Zoals goede chianti betaamt slank van bouw, geurend naar rood fruit en een zonnige herfstdag in een mooi bos. Chianti waarvan wij in onze jonge jaren niet durfden dromen.