Württemberg, de regio van de coöperaties. Meer dan tweederde van de output komt uit de gezamenlijke handen. Albrecht Zwegler heeft aan één paar genoeg. Die heeft ie eerst laten wapperen in Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland waar ie ervaring heeft op gedaan. Maar eenmaal terug in zijn geliefde Württemberg (we schrijven 1990) besloot hij voor zichzelf aan de slag te gaan. Op een piepklein perceeltje: minder dan 1 hectare. 

Inmiddels telt zijn bedrijf 15 hectare en heeft ie er een paar handjes bijgekregen, van zoon Aaron. En die is op zijn beurt ook buiten de grenzen gaan kijken. En niet bij de minsten: bij Bernhard Ellwanger en Joachim Heger in Zwitserland (Gantenbein), in Nieuw-Zeeland (Seifried Estate) en in Californië (Jim Clendenen). Nu kon Albrecht ook wel wat hulp gebruiken. Inmiddels omvat het Weingut zeventig verschillende percelen. Met daarop onder ander de voor Württemberg zo eigen trollinger en verder nog wat lokale bekenden als lemberger, regent en zweigelt, aangevuld met de Jan des Bouvrie onder de druiven, de nu eenmaal overal opduikende ('Hallo, daar zijn we weer!') merlot. 

Van dit kwintet kregen we een hele literfles in handen. Niet zo'n schimmige uitvoering met een labiel wiebelend etiketje maar een gesoigneerde uitvoering. Mooie donkere fles, mooi zwart label en een dito inhoud. Lijkt wat tegen het eiken te hebben geleund maar kan dat reuze goed hebben. Belandt zonder splinters in de mond en trakteert op licht geroosterde nootjes, vanille over bramen, bessen, frambozen, blauwe pruimen, een gemanicuurd kruidnageltje en wat laurier. Mooi meegenomen en geheel conform de aanpak van een nieuwe generatie wijnmakers: binnenkort biologisch gecertificeerd. En trouwens, nu je toch in de buurt bent: probeer ook eens Schweglers's felbegeerde Beryll te pakken te krijgen. Kost wat meer maar dan heb je nog meer, terwijl er toch minder in die fles zit.