Amsterdams initiatief. Amsterdam-Noords om precies te zijn. Druiven uit Duitsland, Spanje, Italië, Bulgarije, Slovenië en Nederland zelf worden in koelcontainers getransporteerd alwaar ze in een moderne urban winery een warm onthaal wacht. 

Een en ander doet mij altijd denken aan mijn bezoek aan Red Hook Winery, een te vergelijken initiatief in New York.

‘Of ik er wel zeker van ben dat ik echt in dat stuk niemandsland moet zijn?’ vroeg mijn taxichauffeur destijds. Voor mijn driver was het adres in Red Hook, Brooklyn, onbekend terrein. 

Eenmaal van de rondweg af doorkruisten we een kwartier lang een rafelrandlandschap vol verweesde fabriekscomplexen, hier en daar braakliggend terrein en geknakte loodsen. Op de opgegeven bestemming waren echter de recente inspanningen van een aannemer zichtbaar. Het oude pakhuizencomplex was een aantal jaar geleden opgeknapt, huisvestte een architectenbureau, een koffiebranderij en een van de drie wineries op Brooklyn.  

Toen ik Red Hook Winery (anno 2008) binnenstapte, zag ik dat de aannemer nog een keer had mogen uitrukken. Op de muur was op anderhalve meter hoogte een streep gezet: ‘Sandy’ stond erbij geschreven. En op de onvermijdelijke wijntontafel lag een fotoboek Surviving Sandy. The superstorm that reshaped our lives. Meteen na het handen schudden en het verwerken van de verbazing (‘All the way from Amsterdam to visit us?’) maakte wijnmaker Christopher Nicolson het onderwerp van gesprek. 

Toen in 2012 orkaan Sandy aan land kwam, zag het wijnbedrijf 90 procent van de zojuist gebottelde oogst weggespoeld worden. Maar Nicolson had zich er niet door laten ontmoedigen. De strijd tegen de elementen was hem bekend. In de winter vulde hij het tweede deel van zijn deeltijdbaan in: Nicolson was dan visser op de Beringzee. Samen met twee andere wijnmakers die in Californië werkten, maakte hij wijn van riesling, chardonnay, merlot, cabernet sauvignon en cabernet franc wijn. 

Nicolson: ‘We vonden het opvallend dat iedereen in New York vooral de mond vol heeft van wijnen uit Bordeaux, Bourgogne of Piemonte. Terwijl de staat New York  de op twee na grootste wijnregio van het land is en ruim driehonderd wineries telt. We wilden de eigen wijn dichterbij de stad brengen. Daarvoor halen we de druiven met gekoelde trucks op bij telers op Long Island, een kleine twee uur hier vandaan. En voor onze riesling gaan we naar Finger Lakes.’ 

Uit dat laatste kon ik opmaken dat werken met lokale ingrediënten in New York een heel ander lading heeft dan in Europa. Finger Lakes is tenminste zes uur rijden. Met deze spelregels zou theoretisch een Amsterdamse wijnproducent druiven kunnen halen in Bourgogne om daar hoofdstedelijke chablis van te maken. 

Ziehier de associatie met Chateau Amsterdam. Eerder bottelden zij hun her en der in Europa gescoute druivenmateriaal in onze hoofdstad. Maar inmiddels hebben ze ook een bottelfiliaal in Bulgarije geopend, hun zogenaamde European hub. Zal ook wel schelen in de CO2-uitstoot. Daar zijn deze Sloveense pinot blanc en Bulgaarse sauvignon blanc aan elkaar voorgesteld en door Chateau Amsterdam tot blend gesmeed. Op zijn beurt is deze vervolgens bij de ook al zo puur Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam in de schappen beland.

Maar is het nou wat, behalve curieus? Ja hoor. Voor zeven Europese euro's valt een patente witte je ten deel. Misschien eentje waarvan het verhaal veel beter is dan de inhoud van de fles maar met alleen maar storytelling kun je nu eenmaal je dorst niet lessen.  Met kittig wit fruit, kleine peer, een appeltje en kwieke zuren lukt dat veel beter.  

Nieuwsgierig geworden naar de andere 'lokale' inspanningen van Chateau Amsterdam? 

Kijk dan ook eens naar hun in de Pfalz gebottelde rosé van Duitse druif dornfelder. Of naar de in de hoofdstad gemaakte rode, een blend van tempranillo uit Spanje en mavrud uit Bulgarije. Ook die zijn overigens bij HEMA te koop.