Ooit  sprak ik in Amsterdam een Argentijn die Nederlands had geleerd door hier op de televisie naar de kinderprogramma’s te kijken. 

Ik ben op mijn beurt weer heel veel te weten gekomen over plaatselijke dieren en planten, de geschiedenis en familietradities door achteretiketten van Argentijnse wijnflessen te lezen. Zo weet ik nu van serbal. Dat blijkt een boom die het heel goed doet op de hellingen van de Andes. Is daar tevens bekend als Dama de las montañas. ‘Vijftien meter hoog, het hele jaar door pracht en praal. Siert zich met witte bloemen in de zomer, geeft rode vruchten in de zomer en kleurt prachtig in de herfst.’ 

Een en ander wordt dan weer tot ons gebracht door Bodega Atamisque. En zo'n atamisque  op zijn beurt is dan juist weer een struik die het flora-technisch minder hoog op zoekt: deze overstijgt de vier meter niet en groeit in de buurt van het domein. Die serbal zoekt het echter veel hogerop: rond een metertje of 1500, op de hellingen van de Andes. Kwaliteit houdt zich evenmin op de vlakte. Pruimige, viooltjesachtige malbec. Donkere, zoete, buitengewoon rijpe kersen, milde zuren, lichte specerij en malse tannines.