Op  een wijngaard waar de dornfelder niet wilde aarden, plantte Frank Spiegel nota bene witte druiven aan: sauvignon blanc. En die presteerde juist op die plek goed (zie ook daar). 

Daarmee deed hij overigens geen afstand van deze druif die het in de Pfalz op andere plekken wel naar zijn zin heeft. Deze komt van het zuidelijkste puntje van de regio waar een uniek microklimaat zorgt voor ultieme rijping. En dat laatste is geen overbodige luxe bij deze druif. Een gebrek aan zon resulteert in dornfelders met dwangnagels, groene grauw en barse bonkigheid. Bij Spiegel is slechts sprake van licht dwang: in zijn jeugd heeft deze dornfelder een jaartje een eikenopvoeding genoten, deels op groot, gebruikt hout en deels op roestvrij staal. Het resultaat laat zich smaken. Smeuïg, zwoel, rijp. Zoetbittere kersen. Vlezige pruimen. Behaaglijk als een plaid op een koude dag. 

Wat bij eten wellicht? Een stoofpotje met linzen en braadworst wacht.