Interessante figuur, die Josep Mitjans, de eigenaar van Loxarel. De xarel-lo heeft voor hem geen geheimen. Naar verluidt maakte hij al zijn eerste duizend flessen cava (waarvoor deze druif een basis-ingrediënt vormt) toen hij zestien jaar was. Naar een identificatiebewijs werd klaarblijkelijk toen nog niet geïnformeerd.

Op zijn eigen Loxarel ging hij - niet geheel toevallig, zie het anagram - ook met xarel-lo aan de slag om erg goed niet-mousserend wit te maken. En da's nog niet zo eenvoudig. Die druif is, als ie zich stil moet houden, een gediplomeerde slapjanus. Maar zie zijn, of beter gezegd, proef zijn xarel·lo 'Fermentado en Àmfores' en ontdek dat ie 'm behoorlijk wat doortastendheid en Ausdauer heeft bijgebracht. 

Thans onder kurk, Gaia, Moeder Aarde. Het symbool van vruchtbaarheid, de grootste godin aller tijden. De sauvignon blanc van dienst heeft een behoorlijke verantwoordelijkheid op de schoudertjes gekregen. Kan ze die dragen? Wederom dankzij wat amfora-inspanningen (20 procent) en sur lie-inzet luidt het antwoord (volmondig) 'ja.' En dat terwijl 'de wilde witte' op in Spanje toch bepaald geen thuiswedstrijd speelt. Ondanks de verwoede pogingen die er met name in Rueda worden gedaan. 

Fascinerende blanco. Laid back exotisch, subtiele kruiderijen, zacht en fris, nergens nerveus of uit de sauvignon blanc-bocht vliegend,  een breed spectrum aan zuren (inclusief een knipoog yuzu), delicate bitters, zacht appelig, sappig-grassig ook dit oogstjaar, plus een zuchtje ziltigheid, een hint mint en een volstrekt ingetogen presentatie. 

Mitjans signaturedruif is de xarel-lo. Maar is dat nog wel zo?