Schioppettino. Bijna verloren gegane wijndruif. Zielig. Want al sinds 1282 onder de mensen. Maar begin vorige eeuw bliefde de phylloxera, die vermaledijde druifluis, 'm ook graag. Net op tijd voor vergetelheid behoed, onder meer door de burgemeester van het stadje Prepotto. Die weet de naam van zijn gemeente op het etiket. Opdat wij niet vergeten...

Om niet te vergeten hoe ie smaakt ook maar even wat aantekeningen gemaakt. Lijkt flink op eiken opgevoed. Warmbloedige kersen, pruimen op sap, zoete laurier, vanille en kaneel en bessenzuren. Ambitieuzer, nadrukkelijker en voller dan andere schioppettinos die we proefden. Maar ja, die waren dan ook niet vernoemd naar hun redder.