Als je toch tijdens je sabbatical in Patagonië bent, in het koele zuiden van Argentinië, wip dan even binnen bij wijnbar Tinto Bistro in het plaatsje Villa La Angostura. Wordt bestierd door Martin Zorreguieta. Inderdaad, het broertje van onze Máxima. Misschien schenkt ie dan zelf wel een glas van de lokale wijn voor je in. En ondanks de naam van de uitspanning hoeft dat overigens niet per se rood te zijn. Al komt er ook heerlijke malbec vandaan. 

Wat velen betreft is Patagonië hét Argentijnse cool climate wijnbouwgebied. Inmiddels is dat ook hét buzzword maar heel lang is de meeste belangstelling van het INV, Instituto Nacional de Vitivinicultura, toch altijd naar Mendoza gegaan. Met het leeuwendeel van alle aanplant is dat het epicentrum van de wijnproductie. Die eerdere desinteresse van ‘Buenos Aires’ heeft Patagonië trouwens bijna de kop gekost. Ooit waren daar driehonderd bodega’s, dat aantal is gedecimeerd maar de hernieuwde belangstelling voor 'de frisse aanpak' zorgt voor een fikse impuls. 

Zo heeft ook Kaiken inmiddels pinot noir wijngaarden in Neuquén, en dat is nu eenmaal een druif die niet bekend staat als een fanatieke zonaanbidder. Goed nieuws: een constante en koele zeebries ter plekke. Houdt 'm vief, monter tevens bij de les. Met dank aan vergisting in betonnen cuves, en een lagering op eikenhout (1/3 nieuw; 1/3 2 jaar en 1/3 3 jaar oud). Zwarte, lichtzure kersen, bosbessen, raskatjesdrop, zweempje groene kruiderij en fijnmazige zuren. 

Bourgognestijl? Nee. 

Chileens, vaak wat zoet? Nee. 

Nieuw-Zeelands dan, het veelal wat vlezige soort? Nope.

Patagonisch.