Van deze wijn kenden we de barrica, de houteditie al. Die bezongen wij ruimschoots. Wij vroegen ons af of we te maken hadden met viognier, rijpe chardonnay, marsanne of roussanne. Een blend daarvan? Nee, het bleek de u natuurlijk welbekende vigiriegodruif die het zo ongelooflijk goed doet in het door u gefrequenteerde Cumbres del Guadalfeo, niet ver van Granada. 

Excuses voor het oponthoud maar we moest beide even opzoeken. Volgens de Almachtige Gids Wine Grapes van Robinson, Harding en Vouillamoz is het een nog net niet vergeten druif die zijn heil in Andalusië heeft gezocht. Om zich daar te presenteren onder verschillende schrijfwijzen, met ogenschijnlijk volstrekte willekeur tussen de medeklinkers geplaatste o’s, a’s, i’s, u s en e’s, te danken waarschijnlijk aan overdadige consumptie van de wijnambtenaar van de burgerlijke stand. 

Hoe is de naam zegt u? Vijariego? Bujariego? Verijadiego? Vijiriego? Of Vujariego? Weet u wat? Schenk nog eens in dan doen we nog een poging? Graag zelfs. Want erg spannende blanco. Neigend naar bovenstaande wijnen. Met nog een handje rozijnen, geroosterde zaadjes uit een Ottolenghi-recept, umami-signalen, sherrytonen en biologische appelmoes. Stevige bitters. Natuurwijn die de orange-sfeerverlichting heeft aangestoken. 

Maar nogmaals: dat was de houtversie. Deze doet het zonder planken. Nog steeds diep en gelaagd, spannend en onalledaags maar meer op wit fruit, ziltig, flinterende zuren, pril-bitterig, gistig en kwikzilverig. Scoort vanwege zijn vriendelijk prijs hetzelfde als de barrica.