Lang geleden wisten zelfs goed ingedronken grote mensen niet meer over Zuid-Frankrijk te vertellen dan dat er daar wijn was die châteauneuf-du-pape heette, en dat in zondige romans over het wulpse leven der ontspoorde rijken wel eens werd verhaald van rosé de Provence, iets wat de losbandige rijken dronken voor ze eindigden onder een brug, bezocht door steenpuisten, syfilis en spijt.

Hadden de ingedronken kenners geweten dat in de verre toekomst er wijn als deze in Zuid-Frankrijk gemaakt zou worden, ze hadden het niet geloofd. En een kruisje geslagen, want wat een zondige verlokking.

Dat exquise bouquet van zonnig fruit, lome zomerdagen, prikkelende kruidigheid… Dat vleugje pauwenveren in de afdronk. Vermoedens van de ware châteauneuf-du-pape komen ter tafel. En daarna een preek over de brede weg, die immer eindigt onder de brug. Maar niet met wijn zo heilzaam als deze.  

En toe maar, toe maar, toe maar…Wat is die 2020 goed geslaagd zeg, rijk, vol en met wufte zuren om ‘m op spanning te houden.