Goud op zwart. De luxe Dolcetto-editie van Rigo: single vineyard. En single luck. Wie single is, boft in dit geval: mag dan de hele fles leegdrinken. Heb er al verschillende jaargangen van geproefd. Allang niet meer single maar enfin. Mevrouw Hamersma maakt er dan een pasta met de tomatensaus van Marcella Hazan bij. Dan wil je nooit meer een ander. Qua saus niet en qua vrouw niet. En die dolcetto van Rigo mocht er overigens in 2018 ook weer zijn. Prachtuitvoering. Het onberispelijke bitter-zure, de oplichtende duisternis, de donkere pruim, de zwarte kers, de unieke structuur van het sap, het volstrekt eigen mondgevoel. Opvallend: kost nog steeds hetzelfde als in voorbije jaren. Verdient ie nu maar eens een ster voor.