Cahors. Ooit epicentrum van het mopperpotten-rood. Zeurend over al te toeschietelijke smaakpapillen, volop bewegend in de onderste krochten van de tanninetank, de kracht om schaduwen te werpen in een gitzwarte nacht.

Toegegeven, in de loop der tijden is er al wat veranderd en is de malbec, die ter plekke als côt door het leven gaat, wat vriendelijker gestemd. Te nadrukkelijk eiken moest wijken en de inzet van micro-oxygenation, een methode waarin tijdens het wijnmaakproces met een soort aquariumpompje zuurstof aan het sap wordt toegediend, hebben het lokale rood wat toeschietelijker gemaakt.

Maar nog immer is het geen op schoot springende en vriendelijk kwispelende Pomeriaan, het domme dwergkeeshondje met de bolle oogjes, die bij 'sommigen' als handtasje fungeert. Nog steeds ligt de smaakbeleving ver weg van het uniforme, soepele, zwoele, zoetige, opgepoetste rood.

Zodoende valt zelfs contemporaine cahors nog maar in de smaak bij een klein publiek, bij liefhebbers die het sap van De Zwarte Druif vanwege zijn duistere kanten, diepe bitters en kloeke verschijning wel weten te waarderen.

Maar kan het wellicht nog wat genuanceerder? vroegen Thierry en Ghislaine Baltenwech zich af, nazaten van een familie die zich al in 1852 de eigenaren van het domaine mogen noemen. Aldus was de familie de grondbeginselen van old school cahors niet vreemd.

Maar Thierry en Ghislaine Baltenwech gaan hun eigen weg en maken inmiddels school met een volstrekt andere kijk op cahors. Weliswaar wordt deze gefundeerd door oude stokken côt, tussen de 40 en 100 jaar, maar anders benaderd: puur, schoon, bijkans naakt, nu...Eikenvrije lagering, tot wijn geworden op rvs en cement.

Zodoende trakterend op pienter fruit, vol energie, zest & drive, tintelend en trillend. Bessig, kersig, bramig, jubelend en revitaliserend.

Vin de soif uit Cahors. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Nu côt, drink 'm nu.