Job Seuren: Keuzestress

Ik durf niet meer naar de deur als de postbode is geweest. Ik ben halverwege de 30, maar mijn vriendin zou zeggen; zeg maar gerust bijna 40. Vrijwel dagelijks ligt de mat bezaaid met stapels gekleurde enveloppen. Dan weer blauw (niet van de belastingdienst), dan weer roze of genderneutraal geel. Ik kom bijna op het punt dat ik vrolijker word van een witte met een zwart randje. Al mijn vrienden baren erop los, of gaan trouwen. Mijn vriendin en ik slaan steeds vaker uitnodigingen af, uit angst weer te moeten uitleggen waarom wij geen kinderen willen of waarom we de een wel en de ander niet uitgenodigd hebben voor ons huwelijk.  

    We gaan dus trouwen, tegen die 30-ers trend hebben we wél ja gezegd. En straks hopelijk tegen elkaar. Lekker ver weg in een heel klein gezelschap, zelfs sommige beste vrienden gaan niet mee. Maar bij besluiten te gaan trouwen blijft het niet, dan komen de échte keuzes pas. Hoe groot of klein (heel klein dus)? Wie wel? Wie niet? Wat trek je aan? Welk restaurant? Hoe ziet jurk, pak of bruidstaart eruit? Extra irritant: overal waar het woordje ‘trouw’ voor staat (boeket, foto’s, taart) betaal je ineens een godsfortuin. Niet veel anders dan ‘baby’ trouwens, dus de kosten zijn een extra overweging. Maar los van alle financiële en sociaal verantwoorde vragen voor horecamensen veel belangrijker: wat ga je eten en drinken? 

    Het eten waren we snel uit: samen met bevriende koks gaan we zelf aan de slag. Geen restaurant, geen catering, zelf kunnen we (Anouk vooral) het toch beter. Dan doen we het toch zelf? Maar dan de wijn, een nachtmerrie. 1001 en nog meer opties. Niet te duur, niet te simpel. Wel keuze aan stijlen, maar geen wijnkaart vol. En dan nog de bubbels… keuzes, keuzes, keuzes. Wat we in ieder geval gezellig vinden is grootformaat. We konden aan wat magnums Champagne (Solessence Rosé van Sélèque) komen en dubbelmagnums fraaie Bordeaux (Clos Canon 2006, Saint Emilion) en rosé (Romassan Bandol van Ott). Voor wit kozen we een wijn die bij echt bij ons past; comfortabel en herkenbaar, maar toch eigen uit een land waar we wat mee hebben, fris en toch rijk, allemansvriend en toch karaktervol. Het werd mijn favoriete witte wijn uit Zuid Afrika: de Sémillon van Boekenhoutskloof. Toen ik het hem vertelde vond eigenaar Marc Kent het zo tof dat hij de wijn cadeau wilde doen. Teveel van het goede, maar heel lief bedoeld. 

    Ondanks al dit lekkers blijft de grote vraag knagen hoe fietsen we de Krug erin? Want tja, we gaan trouwen en op een van meest symbolische dagen van ons leven willen we ook een Champagne drinken die het dichtst bij ons hart staat. Solessence is echt geweldig, maar Krug… De laatste keer dat we echter op onze rekening keken was 12 flessen Krug Grande Cuvée geen optie. Aan die illusie had de factuur van de TROUWfotograaf wel een einde gemaakt. Dus wat dan? Bodempjes schenken? Onder tafel een flesje alleen voor ons twee? Ontbijt met Krug ipv diner? We liggen er nachten van wakker en een antwoord hebben we nog steeds niet. 

    Er wordt vaak gesproken over het 30-ers dilemma. Waar wil je heen met je leven? Conformeer je je aan je omgeving? Kinderen? Trouwen? Het zijn vragen waar iedereen in onze omgeving het over heeft. Waarom wordt er echter nooit over de belangrijkste vraag van allemaal gesproken; hoe schenk ik Krug op mijn huwelijk terwijl niemand het door heeft?

Job Seuren

bekijk hier alle artikelen van Job