Kleigoed en Hamerstuk #14

Wijnschrijver Nicolaas Klei houdt van lekkere wijn. Wijnschrijver Harold Hamersma weet dat. Overigens is het omgekeerde ook het geval. Maar valt de wijn die Harold voor Nicolaas heeft uitgezocht eigenlijk wel bij hem in de smaak? En wat vindt hij op zijn beurt van de fles die Nicolaas aan hem heeft laten proeven? In Kleigoed & Hamerstuk kruisen zij de kurkentrekkers.

Colli di Castelfranci, Pendino 2019, Campania - Italië
Goede Wijn € 12,90

De pakjespostbode belt altijd twee keer. Gewoonlijk zorgeloos en opgewekt, inspecteerde hij me nu streng, van m’n stramme tenen tot m’n kalend kruintje. “Bent u wel van drinkbevoegde leeftijd?” vroeg hij nors. En dat terwijl hij al jaren proefflessen aflevert. Mijn jawoord vertrouwde hij niet. “Dat zeggen ze allemaal”. Pas na inspectie van mijn paspoort gaf hij met tegenzin m’n pakje af. Er zat een fles alcoholloze wijn in.

In het holst van de nacht wierp iemand schroefdoppen tegen m’n raam. Eindelijk romantiek in m’n leven. Maar nee, het was kompaan Hamersma. Ook altijd fijn, al bracht hij geen passie maar uitleg en een fles. 

In de strijd tegen de bierkaai hebben de boven ons gestelden in hun wijsheid besloten dat minderjarigen geen alcohol meer toegestuurd mogen krijgen, dus ook niet meer de door hun ouders bestelde fijne wijnen mogen aannemen. “Wie dankzij verstandig en matig innemen zo jeugdig oogt als wij, kan dus alras verdacht worden van overtredingen van de alcoholwetten”, besloot Harold.

We waren bijna illegaal. Een daad van verzet. Het voelde reuze spannend, en of we weer jong waren. Harold vertelt over zijn eerste drankavonturen in zijn prachtboek De vrouw die water liet aanbranden.

Ik dacht aan Vlieland, aan de vacantie met de klas na ons eindexamen. Andere campingbewoners hadden vestingen van bierkratjes gebouwd. Wij vroegrijpe wijsneuzen hadden ontdekt dat de plaatselijke slijter temidden van de pilswalmen wat flessen grand cru voor huiswijnprijzen had liggen. 

IJverige brave scholieren die we waren, bestudeerden we z’n voorraad zorgvuldig. Tot de laatste druppel. 

Dankzij die degelijke opvoeding, niet gehinderd door overijverige pakjesbodes, kon ik nu blind de wijn identificeren die Harold had meegebracht.

“Dit is natuurlijk een fiano”, sprak ik achteloos. “Begint wat streng, maar biedt dan toch verrassend veel romantiek en diepgang. Druif fiano, mocht je het willen weten, wordt al genoemd in 1240. Nadat hij eeuwenlang overal rond Napels in Campanië te vinden was moest hij rond 1970 toch van uitsterven worden gered. Zo werd van fiano van bijna vergeten een nieuw succesverhaal. Nu nog in kleine kring, maar het aantal liefhebbers groeit. Ter plaatse, niet gehinderd door valse bescheidenheid, noemt men ‘m  zelfs de beste witte druif ter wereld. Dat zeggen meer boeren van hun druif, maar zoals we merken kun je meeslepend lekkere wijn van fiano maken. Zacht en rank, geurend naar een mooie zomernacht vol romantiek, voorzien van een boeketje munt, en wat bevallige zuren om de weelde aan fruit te schragen. En mocht het iemand lukken al dat verleidelijks niet meteen te ontkurken: met bewaren wordt fiano nog lekkerder.”

Maar met deze fles lukte dat niet meer.

Nicolaas Klei

Weingut Weegmüller, Riesling Alte Reben ‘Herrenletten’ 2019, Pfalz - Duitsland
ZekVinos € 22,95

Collega Klei kwam mij geestelijk voorbereiden op een afscheid. Niet dat hij er de wijnbrui aangeeft en vanaf heden als watercriticus door het leven gaat. Zolang er glasbakken zijn, is er Klei.

Uit de tas die hij bij Bever Sport had aangeschaft ten faveure van zijn slankwandel-activiteiten, haalde hij een fles van Weingut Weegmüller, een domein in de Pfalz dat wordt gerund door twee ongetrouwde zussen van middelbare leeftijd. Al eens eerder hebben we, toen Klei nog op zijn vertrouwde gewicht was, daar samen grappen over gemaakt.

Over dat juist dit de reden is waarom de importeur er zo graag komt. En bovendien dat de zus met de minste baardgroei opvallend genoeg ‘de Elegante’ wordt genoemd, een naar haar vernoemde cuvée. Een aanrader overigens. 

Nu meldde Klei mij dat de dames ondanks hun ongetrouwde status wel degelijk van de Herren te zijn. Die informatie was tot hem gekomen via the grapevine. Ik antwoordde dat hij niet alles moest geloven dat de hoofdredacteuren van die vuige roddelbladen hem op de handgemaakte mouw van zijn ingenomen jasje spelde. Maar hij hoorde mij niet. Trots ontschroefdopte hij Weegmüller’s Herrenletten. 

Zo te ruiken was de Herrenletten van beide dames net uit een oldtimer gestapt. U weet nog wel, dat is een auto uit de tijd dat het begrip sjoemelsoftware in Duitsland nog niet bestond: een bijna ouderwets zweempje benzinegeur bereikte mijn neusgaten. Wat kun je daar van genieten nu steeds meer auto’s zich van stopcontact naar stopcontact bewegen.

In de geopende achterbak trof ik fijn tropisch fruit, vergezeld door een knisperend zakje met vers gebakken appelbeignets: het zoet, het rijke, het zachte. Ik noteerde zachte bitters en milde zuren. Ik mompelde tegen Klei ‘Herrenletten ist herrlich’…

‘Laten we er nog maar even van  genieten’ zei hij. ‘De 2020 oogst zal hun laatste zijn: de dames hebben hun domein verkocht.’  

Ik vroeg hem hoe hij dat wist. 

‘The grapevine’, sprak hij veelbetekenend, ‘the grapevine…’

Harold Hamersma