Kleigoed en Hamerstuk #4

Wijnschrijver Nicolaas Klei houdt van lekkere wijn. Wijnschrijver Harold Hamersma weet dat. Overigens is het omgekeerde ook het geval. Maar valt de wijn die Harold voor Nicolaas heeft uitgezocht eigenlijk wel bij hem in de smaak? En wat vindt hij op zijn beurt van de fles die Nicolaas aan hem heeft laten proeven? In Kleigoed & Hamerstuk kruisen zij de kurkentrekkers.

Domaine des Fées 2019, Côtes du Rhône - Frankrijk
Wijnkoperij De Loods € 11,50

Wij van Kleigoed & Hamerstuk zijn jong en in de bloei van ons leven, maar toch wel zo volwassen dat we de tijd nog hebben meegemaakt dat wijn gezond was. Goed tegen, voor en bij alles. Mits met mate natuurlijk. ‘Drink niet meer dan een liter per dag’, waarschuwde de Franse Blauwe Knoop.

De wetenschap schreidt echter voort, en soms tot ons leedwezen. Zo blijken er tegenwoordig toch echt calorieën in wijn te zitten. En niet weinig ook. Dus toen ik niet meer in mijn kleren paste, moest ook de wijn aan de kant.

Hulpvaardige lieven kwamen aandraven met goedbedoeld advies over alcoholloze wijnen, maar daar ben ik niet van gediend. Zelfs de beste die ik heb geproefd komen niet verder dan de categorie ‘in noodsituaties drinkbaar’. De minder beste rieken naar landbouwplastic, afgesabbelde winegums of het gapend graf. Als je geen alcohol kan, mag of wil drinken kun je beter aan het vruchtensap. Lekkerder, en ook nog goedkoper en gezonder. 

Of proef. En daarmee bedoelt de beroepsinnemer: na gedane arbeid spuwen. Dat kan in theorie met lekkere hapjes ook, na het genotzuchtig kauwen, maar wijn spuugt netter en discreter. Al zo’n twee jaar behandel ik ieder glas wijn als proefmonster. Ruiken, proeven, spuwen. Ik geniet van bouquet, aroma’s, smaken, afdronk, maar m’n overhemden spannen niet meer om het buikspek. Wel de lusten, niet de lasten. 

“Maar hier spuug je toch niet in?’, vroeg de verleidende duivel die zich had vermomd als de heer H. Hamersma. In zeker niet, uit wel. Zij het moeite. Want wat een zondige zaligheid, deze rode rhône. Rijk en gul, vol kersenfruit van druif grenache, en de kruidige geuren van zonnig Zuid-Frankrijk, plus een afdronk en cacaotannines als kostelijke bonbons. En dat alles met een allure en distinctie die een duizelingwekkend prijskaartje doet vrezen. Maar nee. Grootse wijn voor een kleine prijs.

Binnen de kortste keren had ik de hele fles leeggeproefd.

Nicolaas Klei

Domaine Lajibe, Carmeret 2018, Jurançon - Frankrijk
Farmer Wijnen € 25,99

Zelf geen druppel meer drinken en mij dan een fles aanreiken met vijftien hele procenten alcohol, schoon aan de haak. Rood? Nee, nog wit ook! Waar is die Nicolaas Klei nu helemaal mee bezig?  Mij wijzen op een wijn die ik anders wellicht over het hoofd zou hebben gezien. Want afkomstig uit het piepkleine Jura en dan ook nog eens gemaakt door een nog veel kleinere producent, Domaine Lajibe.

Maak maar even kennis Jean Baptiste, de baas van het spul. In een vorig leven was hij professioneel schermer die het nog tot het nationale team van Frankrijk prikte. Maar floret verkocht en sabel aan de wilgen gehangen. Of beter gezegd: aan de wijnstokken. Roer om. Een aantal jaren geleden wijnboer geworden na eerst een aantal stages te hebben gelopen bij Château Grand-Puy-Lacoste in Bordeaux, in Collioure, en tenslotte bij Emmanuel Giboulot in Bourgogne. Kijk aan, daar is de Klei-Connectie: da’s een producent waar hij in zijn vorige leven graag voor Omfietste...

Enfin, Baptiste besloot echter neer te strijken in de Jurançon waar hij het bij Emmanuel Giboulot geleerde biodynamische wijngaardenieren in de praktijk ging brengen. Daar heeft hij een drietal hectare wijngaard verdeeld over evenveel verschillende terroirs: Haure, Serres-Seques en Carmeret. Aanplant: gros manseng, in mindere mate petit manseng (je bent petit of niet), petit courbu en claverie.

Met name die laatste draagt bij aan het verhaal, en aan de keuze van Klei. Hij is dol op onalledaagse, met uitsterven bedreigde soorten. Ooit was dit een druif die op instignatie van de lang geleden op Bordeaux varende en ook in het Franse zuidwesten zaken doende Nederlanders driftig werd aangeplant. Vanwege? Veel alcohol. Maar op enkele hectares na is de soort inmiddels aan het eind van zijn life cycle. Baptiste houdt het vliegwiel echter gaande. Onder meer met deze Carmeret, zijn enige droge witte. 

Fascinerende blanc. Aan de ene kant het mysterieuze, rijke, gevulde, exotische, tropische, breed uitwaaierende. Met neiging tot overrijpheid, edelrot, te lang gelegen banaan, overdadige ananas, perentaart met nootjes, op en top mango en zwaar gepassioneerde passievrucht. En aan de andere kant vlijmende, lancetmes-scherpe zuren, striemende tintelingen, florwaasjes en AED-kwaliteiten ten bate van op sterven na dode smaakpapillen.  

Als ik zo terugkom van mijn dagelijkse wandeling naar de glasbak, drink ik nog een glaasje en proost ik op Nicolaas Klei. 

Harold Hamersma