Kleigoed en Hamerstuk #8

Wijnschrijver Nicolaas Klei houdt van lekkere wijn. Wijnschrijver Harold Hamersma weet dat. Overigens is het omgekeerde ook het geval. Maar valt de wijn die Harold voor Nicolaas heeft uitgezocht eigenlijk wel bij hem in de smaak? En wat vindt hij op zijn beurt van de fles die Nicolaas aan hem heeft laten proeven? In Kleigoed & Hamerstuk kruisen zij de kurkentrekkers.

Sebastien David, Le Petit Herisson BiB 5 ltr 2018, Loire, Frankrijk
Wilde Wijnen € 45,- (tijdelijk €37,50)

Ik hou van hijsen. Een goed glas, uiteraard, maar ook kijken naar een grote hijskraan en het meest van ouderwets met een touw aan zo’n haak hoog in de gevel. Zelden gaat het mis, helaas. Iets meer Laurel & Hardy zou het straatbeeld beduidend opfleuren. Dat zo’n piano zwaarder blijkt dan gedacht en bij het langzaam aardwaarts dalen de verhuizer verbaasd hemelwaarts stijgt om elkaar dan zo rond de derde verdieping te ontmoeten.

Laatst leek het er bijna op, maar omdat het leven geen slapstick is ging ik ook maar aan het touw hangen. Overmoedig, maar net voor ik ging hemelen kwam kameraad Hamersma om de hoek. Dat legde het benodigde gewicht in de schaal. Even later stonden we met de peentjes zwetende verhuizer rond de piano. “Bedankt”, stamelde hij. “Alleen, hij moest niet naar beneden, maar van de derde naar de vierde.”

“Speel maar eens een deuntje”, sprak Harold, “Dan hijsen wij een glas.”

En vanonder zijn jaspanden toverde hij het geheim van de goede afloop: een bib. Een bag-in-box. Een zak in een doos, een zak vol wijn met een vrolijk tapkraantje. Al tappend trekt de zak vacuüm, zodat de wijn weken goed blijft. 

“Altijd eentje bij me, en zoals je ziet komt dat ook nu weer van pas. De wijn er is in is licht, maar heeft net gewicht genoeg.”

En inderdaad: een verrukkelijke, geestverruimende cabernet franc van puurnatuurwijnboer Sebastien David. In cabernet franc van de Loire proef je immer dat het een deftige druif is, voorvader van cabernet sauvignon die het médocbloed fier door d’aderen stroomt, maar daarboven is er dartel rood fruit, en in dit geval ook nog spoortjes neanderthaloksel en ander oerbos te bespeuren plus een vleug goede hasj.

Dat maakt vrolijk. En verbroedert. Overal gingen deuren open, en terwijl Harold het ene glas na het andere tapte, steeg de vreugde. Instrumenten werden gestemd, kelen gesmeerd, voetjes gingen van de vloer. De wereld was een dansfeest.

“Het stijgt wel naar je hoofd, hè?”, zei de verhuizer.

“Sneller dan die piano, makker. Maar zachtjesaan, dan breekt het lijntje niet.” Sprak kompaan Harold, 

terwijl hij met mevrouw Hamersma rondzwierde op de tonen van die klassieker: ‘ Twips, twips, twips, glaasjes bij de lipjes, glaasjes bij de bibs’.

Nicolaas Klei

Goccia, 3Q 2019, Umbria - Italië
Marqt € 9,99

Normaal gesproken tref ik collega Klei altijd bij de glasbak. 

Maar nu was hij richting de belendende bak geslankwandeld: die van het papier. Daar stond hij vol overgave de omdoos van de vijfliter bag in box Le P’tit Hérisson in te frommelen die ik hem in het kader van Kleigoed & Hamerstuk had aangereikt.  

‘Geen druppel van gedronken hoor. Alleen maar van geproefd !’ zo informeerde hij mij, bijna verontschuldigend. 

Ingegeven door ontwijningsverschijnselen meende hij dat het thema voor deze bijdrage daarom waarschijnlijk ‘alternatieve verpakkingsmethoden’ was. Zodoende had hij mij dit keer ook een onalledaagse verschijning in de handen gedrukt. 

‘Niet schrikken’ zei hij nog. ‘Het is een papieren fles.’ 

‘Mag je die dan nog wel fles noemen?’ vroeg ik hem nog. Maar hij was alweer op pad. 

In ieder geval  viel er op een hoop te lezen. Als ware deze Goccia een boek. Ach ja, dat waren nog eens tijden toen de Omfietswijngids en De Grote Hamersma nog in gedrukte vorm verschenen. 

Hoe dan ook, ik las dat het werkje dat kameraad Klei mij had aangereikt afkomstig was uit 'Umbria, the green heart of Italy.' En dat het voor 94% vervaardigd was uit gerecycled karton. Dat een en ander zorgde voor een zesmaal lagere CO2 belasting dan een glazen fles. En dat deze papieren uitvoering zodoende ook vijf keer lichter was: hij leek wel leeg. Maar dat kwam pas later overigens. 

Vervolgens bleek er ook aan wijnwetenswaardigheden geen gebrek. Ik belandde in een nieuw hoofdstuk en leerde dat Goccia in het Italiaans 'druppel' betekende. En dat 3Q een verwijzing was naar quercia, de eikenbomen die het domein omzomen.  En over een en ander was de schrijver zo verguld dat deze daarna meteen een van de gebruikte druiven die hij op de achterkant had vermeld verkeerd had geschreven. Volgens de scribent van dienst was er voor deze blend sangiovese, merlot en carbernet gebruikt. Wellicht was hij nog in de ban van de lagere carbon footprint die deze rosso uiteindelijk achterlaat.

Maar liet ie nou ook nog een smakelijke herinnering na? Iets dat bij al te nadrukkelijk flirten met milieu en wereld reddende activiteiten nog wel eens wordt vergeten. Jazeker. Goccia 3Q ontpopte zich als een goed geluimde, ronde, zoetige, zachtige, rijpe, dikke goedzak. Vol donkere, gewelde pruimen, kersenvlaaivulling, zoete specerijen en smeerbare tannines. 

Toch zadelde Goccia mij ook met een dilemma op: leg je een voorraadje daarvan nou straks in het flessenrek of zet je het in de boekenkast? 

Harold Hamersma