Seuren wil niet zeuren: Terug naar de basis

Begin deze week deed ik wijnexamen WSET. Het bleek het een uitstekende gelegenheid om aspecten die ik voor normaal was gaan aannemen eens kritisch onder de loep te nemen. De prijs van een fles wijn bijvoorbeeld. Bij een van de vragen werd een wijnetiket getoond en ik mocht uitleggen waarom die wijn duurder was dan pakweg een 7 euro fles uit de supermarkt. Zo’n vraag waarvan ik denk ‘logisch toch?’, maar waar ik door het goed onder woorden te moeten brengen weer serieus over na moet denken.

    Als wij wijnproeven voor onze restaurant wijnkaart zijn we altijd bezig met prijs. Een importeur brengt een aantal flessen langs, je hoort wat het kost en aan de hand daarvan bepaal je of je het dat waard vindt. En of je het dat waard vindt om aan gasten door te berekenen. Of ik iets waard vindt heeft met mijn referentiekader te maken; wat kan ik nog meer krijgen voor dat geld? Een Chileense Cabernet Sauvignon kan bijvoorbeeld fantastisch zijn kenmerkend voor zijn stijl, maar die 100 euro voor een van de 200.000 flessen van deze gigaproducent plaats ik wel in perspectief. Vind ik een geweldige Bordeaux van een kleine producent voor 30 euro dan niet veel meer de moeite waard? En kan ik die Cabernet vergelijken met een geweldige Bourgogne Grand Cru van 0,3 hectaren die ook dat geld kost?

    Jullie Grote Hamersma-lezers stelden veelvuldig de vraag die in feite ook in het WSET examen werd gesteld: “Waarom kost een fatsoenlijke Champagne ten minste 30 euro en heb je al een decente Cava voor een tientje?” Daar zijn een aantal redenen voor: Allereerst een koel vochtig klimaat waar druiven lastig druiven groeien versus een warm droger klimaat waar druiven makkelijker rijpen. Ook hoge arbeidskosten in de Champagne versus lagere arbeidskosten in Spanje spelen een rol. Een kortere rijping voor Cava ten opzichte van Champagne, dus ook hier spelen lagere kosten een rol. Veruit de belangrijkste reden is echter de decennia aan marketing die Champagne op zijn naam heeft. Waarom betaal je voor exact dezelfde polo 50 euro meer als er een paardje of krokodil op staat? Datzelfde geldt voor Champagne versus Cava. Champagne heeft die marketing overigens ook kunnen doen omdat er door de eeuwen heen wijnen van wereldniveau zijn gemaakt die zich voor die marketing lenen. Krug, Cristal, Dom Perignon, Salon, Selosse, stuk voor stuk wijnen waar iedereen het over eens is: topklasse. Zo zijn er vele anderen in de Champagne. Cava’s van dat niveau zijn er twee: Turo d’En Mota van Recaredo en Enoteca van Gramona. En die zijn nog geen 15 jaar op de markt, dus weinig tijd voor marketing.

    Tot zover de technische uitleg over prijsdifferentiatie. Een andere vraag is echter veel belangrijker: Is de wijn het waard? Of we nu in het restaurant proeven of bij Harold op zolder, het komt altijd ter sprake. Natuurlijk, we proberen onbevooroordeeld en objectief te proeven. Liefst geblinddoekt. Toch is romantiek ook geld waard. Als een hardwerkende boer er alleen voor staat en 15 uur per dag ziel en zaligheid in de fles heeft gestopt ben ik bereid er meer voor te betalen. Ik geef graag die paar euro meer uit aan de Laurent Gabriel Champagne van de vorige column dan aan een net zo lekkere supermarktcava (die kunnen serieus echt lekker zijn) en ik zeg ook tegen mijn gasten dat ze dat moeten doen. Is ook wel zo eerlijk toch? 

    Een wijnexamen als dat van WSET is goed om analytisch en onderbouwend na te kunnen denken over vragen die in de wijnwereld spelen. Het is belangrijk om structuur te geven, referentie en vergelijkingsmateriaal. In examens kan alleen nooit het onderbuikgevoel getoetst worden. Het gevoel, de emotie, de beleving, de glimlach van de pasgeboren dochter van de wijnboer. De reden waarom je wijn leuk vindt, waarom je überhaupt het examen bent gaan doen, valt met geen pen te beschrijven. Het is echter die emotie die wijn het 100% waard maakt, daar kan geen marketing tegenop. 

Job Seuren

bekijk hier alle artikelen van Job