Drieënhalve eeuw monopolie van de KWV, de Kooperatieve Wijnbouwersvereniging van Zuid-Afrika, heeft ooit geresulteerd in een verbod op het importeren van Europese wijnstokken en een handel via het quotumsysteem dat pas in 1992 werd afgeschaft. Aldus was dit ‘Ministerie van Wijn’ al die jaren verantwoordelijk voor overrijpe, lang opgelegde rode wijnen, die ter plekke ‘dikfoet’ werden genoemd, en ook zo smaakten. En wit was al niet veel beter. Logge, slome, veelal geoxideerde narigheid, die geen enkele dorst konden lessen. Helemaal niet van de wijndrinkers buiten de landsgrenzen.

Maar het einde van de apartheid betekende ook het einde van de KWV als alleenheerser. De grenzen gingen open. En de ogen ook. Thans is KWV al decennia een energieke beursgenoteerde onderneming, deels in handen van zwarte ondernemers. Mogen we die zo nog noemen? Hoe dan ook, helemaal verantwoord en van deze tijd. En rood, wit en rosé die uit die zwarte handen komen zijn dat ook. Modern gebekte cabernet sauvignon. Cassis, kers, peper en een pepermuntje. Pit, zest & drive. Grip en zuren. Tannines met houvast zonder streng te worden. Ook de de verse 2022 oogst kwijt zich weer onvolprezen van zijn taak.