Álvaro Palacios is een flying winemaker. Maar waar velen dan de hele wereld overvliegen om leuke perceeltjes te bestieren, beweegt hij zich binnen de landsgrenzen. En dat doet ie waarschijnlijk niet eens vliegend maar met een op groene stroom rijdende bolide. Want Àlvaro heeft behalve de wijnliefhebber ook de natuur hoog zitten. 

Zodoende werkt ie in Rioja biologisch. En verrassend genoeg niet alleen met usual suspect tempranillo maar ook met garnacha oude stokken (desde 1947; zie het etiket) en mazuelo Welaan, dat levert een zeer gesoigneerde en slanke tinto op, waarvan Àlvaro zelf meent dat deze wel eens in de smaak zou kunnen vallen bij bourgognedrinkers. Wonderlijke vergelijking maar soit. 

In ieder geval is het niet zo'n dichtgetimmerde Spanjaard waarin het fruit pas wordt gevonden na een lange wandeling door het eikenbos. Subtiliteiten rijgen zich aaneen. De kers schuchtert, de pruim is beheerst, een bloedsinaasappeltje blijkt donor, de kaneel doet een snufje (maar is niet verkouden) en de frambozen zijn gewaxed. Fijnmazige tannines en ondanks de fijnheid en de beheersing een lange en persistente afdronk.