Isabelle en Bruno Perraud in Vauxrenard (Fleurie). Een zesde generatie die doende is op het familiedomein. Langzaam maar zeker werkend de wijngaarden omgekat naar puur natuur. Een paar van hun wijngaarden worden zelfs met behulp van een paard geploegd. Het beste paard van stal trof ik echter in hun wijnkelder: deze van druiven uit Moulin-à-Vent en Fleurie. Uit 2021, een jaar vol uitdagingen in de streek: knalharde vorst en een doordrenkte zomer. Maar de Perrauds bewegen mee met de natuur en laten deze begaan: zo krijgen zij de wijn die ze toekomt. Het zal je zodoende niet verbazen dat de Perrauds niet alleen in de wijngaarden schoon werken. Hun wijnen worden wijn zonder te klaren. Zonder te filteren. Zonder te spuiten. Zonder ook dat zij zelf hebberig worden. 

Aldus is hier rood voor liefhebbers van het pure, het ongerepte, het schier maagdelijke. Natuurwijn uit de tijd dat natuur nog doodgewoon was. Nog geen politieke partij behoefde. Het Natuurmonumentenvrije tijdperk. Milieuorganisaties elkaar niet in de haren vlogen over aangespoelde bultruggen of havendolfijnen. Onkruid verdelgen met de hand gebeurde en schadelijke insecten werden uitgeschakeld met de vliegenmepper. 

Zo’n wijn dus. Eigenwijzig. Onnavolgbaar. Niet vergelijkbaar. ‘Puur vergist druivensap’, zoals de importeur dit rood annonceert. ‘Niet meer en niet minder.’ Zelfs met de slechts 11 procent die dit jaar de wijn schonk, is het een gamay die staat als een huis. Superieur stallig. Aangenaam mestig. Bramen en bessen, in de schaduw gehouden onder vochtig stro. Slank, rank, frivool. Wild wuivende zuren, koelte en frisheid brengend. Monument van een natuurwijn.