Salentein. Die kennen we. Da's Hollands glorie. Wijnproducent van formaat in bezit van een familie die maar weinig letters nodig heeft om toch heel groot te zijn: Pon. Voor al uw Volkswagens, Porsches, Seats en nog zo wat rollend materieel.

Enfin, die doen dus in Argentinië ook in wijn. En in hun portfolio weten zij ook Bodegas Callia. Voor al uw malbec, chardonnay, pinot grigio en syrah. Bekend, lekker en betrouwbaar materiaal.

Maar kijk nou eens - tromgeroffel en attentie! - duikt er plots een alien op in de line up.

Een druif die ze op Tenerife kennen als listán negro, de eerste soort die in lang vervlogen tijden ruimhartig geëxporteerd werd. Een druif met een missie. Misschien dat ie daarom in Californië als mission door het leven te gaat, met dank aan de missionarissen waarschijnlijk die namens Spanje in de 16e eeuw 'het woord' kwamen verkondigen. In Chili werd ie daarentegen país genoemd en de Argentijnen doopten 'm om tot criolla, vrij vertaald 'de oorspronkelijke inwoner'.

Ondanks al die verschillende namen was er toch één overeenkomst: de druif tekende overal voor oersaaie rode wijnen.

Maar hoe gaat dat tegenwoordig? Net zoals met vergeten groenten het geval is, zijn rare druiven tegenwoordig volop in de belangstelling.

Weg met de doorsneechardonnay. Bevangen door merlotmoeheid. De syrahsaaiheid afschuddend. We willen wel eens wat anders.

En steeds vaker durven producenten de handschoen op te pakken en doen een poging ons te verleiden. Met zo'n criolla bijvoorbeeld, die geven ze bij Callia dan bijvoorbeeld extra aandacht. En dat resulteert in dit geval in een olijke, vrolijke wijn. Licht koelen.

Doet ie een beetje denken aan een wat eigengereide beaujolais. Met kersen plus een blaadje groen, een kleine pruim, een kopjes gevend katjes dropje, met verfrissing, met een heel eigen willetje.

En kijk nou eens, gewoon bij de Plus te koop. Een pluspunt voor het lef.