Druif tempranillo, vooral bekend van serieus Spaans rood, blijkt zowaar ook prima rosé te leveren.

Wie had dat ooit gedacht? Niks geen hout hier, geen geuren lang bewaarde eerbiedwaardige wijn, maar een vrolijke rosado vol jong plezier.

Hoewel… Proeven we daar in de afdronk niet een zekere distinctie? Een welopgevoede sierlijkheid? Een minzame deftige finesse? Het licht ongedurige van een opvoeding met zijn eigen, net op tijd getemde, wilde gisten?

Zeker proeven we dat. Menig provencerosé doet ’t deze tempranillo niet na. En zeker niet voor deze vrolijke prijs.

De verse oogst heeft er ook weer nadrukkelijk zin in. Helemaal als er in de nabijheid wat tapas worden gesignaleerd.