Curieuze maar o zo smakelijke verschijning. Blend van torontel, corinto, moscatel, sémillon en sauvignon vert. Die laatste kennen we ook als sauvignonasse, een druif die in zijn uppie al een verhaal waard is. Verguisd en in het verdomhoekje, in Chili.

In het noorden van Italië wordt de druif echter gekoesterd. Al heeft hij zich daar in Collio en Friuli wel het alias tocai friulano voor moeten aanmeten. Sinds een aantal jaren is ook die naam echter verboden: dat tocai moest eraf vanwege mogelijke verwarring met Tokaj uit Hongarije. De Europese rechter moest er nog aan te pas komen. Enfin.

In Noord-Italië vragen de wijnboeren zich overigens af hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat hun Chileense collega’s deze druif zo lang voor sauvignon blanc hebben versleten. Die is kruisbessig, uitbundig en citrusrijk, terwijl die friulano bloemig, compact en appelig is.

Hoe dan ook, bij Santa Rita vinden ze sauvignon vert nog wel een soort van geuzennaam. En ook de keuze om ‘m in het veld te laten optrekken met de evenmin voor Chili alledaagse sémillon en moscatel, getuigt ook niet van angst.

Vrees dat het bij een curieus experiment is gebleven dat ten koste is gegaan van de smaakpapillen, werd al bij de eerste slok al weggenomen. Onvergelijkbare blanco. Erg lekker bovendien.

Ouderwetse goudrenetten, gebrande grapefruit, gedroogde druiven, tijm en rozemarijn, wierokerigheid, knisperende kalk, manzanillazilt, vluchtige gisten en dansende zuren. Dit jaar bovendien met het zilte van zest van gezouten citroen.

Onalledaags. Onverwacht.