Soms krijgt een wijn een fancy naam. Wordt een sauvignon blanc vernoemd naar een eerstgeborene, een overleden schoonmoeder of het paard van ome Willem. Ik vraag me dan altijd af wat ik ermee moet. Gaat mijn glaasje lekkerder smaken door de wetenschap dat op de plek waar nu de wijngaard staat zich vroeger de offerplaats bevond waar plaatselijke inboorlingen zich te buiten gingen. Zodat de cuvée in kwestie nu 'Nimauit'cratj' heet, 'Berenkuil' in een inmiddels verloren gegane taal. Probeer dat bovendien maar eens uit te spreken als je al een paar glazen op hebt.

Maar enfin, dit allemaal geheel terzijde. Soms kom je een naam tegen die wel een stukje wijnrelevantie heeft, zeg maar. Al mag je 'zeg maar' nooit zeggen omdat 'zeg maar' welbeschouwd het nieuwe 'uh' is. We dwalen weer af: Horafosca. Moeten we wel even voor googelen. 

'Eind september, begin van de herfst, als het in de namiddag vroeger donker begint te worden, wordt in wijngaard 'La Higuera' - de vijgenboom - bij het laatste daglicht, de druiven voor deze wijn geoogst. Een magisch moment, het donkere uur;  la hora fosca. De wijngaard 'La Higuera' is ook een weergave van de identiteit van de landschappen uit het verleden, waar het gebruikelijk was dat de wijnstokken naast elkaar stonden met een vijgenboom in het midden, die de schaduw gaf die nodig was voor boeren en dieren die werkten op het land.' 

Kijk, daar heb je wat aan, aan zo'n stukje duiding. (Geen beleving zeggen: is ook een nee-woord). Dat is zo'n weetje dat je op tafel neerlegt, waarvan de gasten zeggen: 'Wow, hij weet er wel wat van af.' En door een beetje kennis te ventileren gaat zo'n wijn ook lekkerder smaken. Nu is dat gelukkig ook het geval met deze xarel.lo, van huis uit toch een behoorlijke saaipief. Maar kijk aan, zo'n magisch uurtje op een magische plek en een toverwijnstokje doen een hoop. Zo ook zeven maanden rijping sobre lias (sur lie), op Hongaars (zie je niet veel) en Spaans eiken. Dan kunnen er mooie dingen gebeuren. Dan levert zo'n xarel.lo een boenwasachtige blanco op. Tikkie rokerig en met in de mond een bepaalde stevigheid, rulheid, gedroogde appel en bitters. Met een rondinkje, een vetje, en de deur staat nog open, want met een frisse bries bovendien. Perzik in de knapzak, venkel, een anijspufje, vlierbloesem, zuren die ritselen als een snaardrum. Wat gaat die volgende slok brengen? Vijgen? Nee, dat dan weer niet.