Wie Elzas wijn koopt, moet enigszins avontuurlijk aangelegd zijn. Overigens niet wat betreft de keuze van de druif. In de Franse noordoosthoek wordt er door de wijnmaker van dienst groot op het etiket gezet welke er gebruikt is: pinot blanc, pinot gris, muscat, riesling en gewurztraminer. En voor u in de pen klimt, die laatste soort wordt ter plekke zonder umlaut geschreven. Enfin, wat betreft het managen van de verwachtingen laat tot zover de communicatie niets aan duidelijkheid te wensen over. Maar het gaat juist om wat er niet op het etiket staat.

In de meeste gevallen heeft de wijndrinker geen idee wat hij te drinken krijgt. Niet alleen de puntjes op de u van gewurztraminer ontbreken, ook de kleine lettertjes die hem informeren of hij straks de droge, de wat zoetere of zelfs de zoete uitvoering van voornoemde druif in zijn glas treft. Vroeger was dat anders. Traditioneel werden er beendroge wijnen gemaakt, waarin de hoeveelheid restsuiker laag was. Voor de duidelijkheid: restsuiker is de hoeveelheid (voornamelijk) fructose die overblijft als de wijn uitgegist is.

In de Europese Unie mag een producent ‘droog’ op het etiket zetten als de wijn in kwestie maximaal negen gram per liter bevat. Bij sommige Elzas-huizen is alles nog bij het oude gebleven. Sterker nog, droge wijn maken is hun claim to fame. Zo is daar Trimbach en hun Riesling Clos Sainte Hune. Krokanter dan een mummie met een droge huid. Maar goed, dat weet ik dan toevallig. Hier belanden jaarlijks een paar honderd flessen uit die contreien op tafel. Proefondervindelijk ontdek ik dan wel welke producenten er op ontdekkingsreis zijn gegaan met hun zoetwaarden. Want dat is wat er in Elzas is gebeurd, en nog steeds gaande is.

Sommigen laten de natuur hun gang gaan. Is de wijn klaar met gisten en is er nog sprake van tientallen grammen restsuiker? Prima, en helemaal de bedoeling. Anderen gebruiken het extra ‘zoet’ om de druivenkarakteristieken wat duidelijker te accentueren, of om hun jonge wijnen meteen drinkbaar te maken. Nu lijkt het misschien alsof ik een droogneuroticus ben. Dat is echter niet het geval. Maar net zoals u weet ik graag vooraf waar ik aan toe ben. Zodat ik geen zoete wijn in mijn glas krijg terwijl ik net trek heb in droge. Of andersom.

Een aantal wijnhuizen probeert deze onduidelijkheid weg te nemen door hun flessen te voorzien van een ‘zoetheidsindicator’, waarop valt af te lezen wat de smaakpapillen kunnen verwachten. Maar dat zijn er nog maar weinig. Bovendien blijkt uit persoonlijke ervaring dat wat als ‘droog’ wordt geafficheerd dat niet altijd is. Ik tipte het probleem aan bij Laurence Faller, mede-eigenaar van het iconische, biodynamische Domaine Weinbach toen ik haar wijnen doorproefde.

‘Ach, u zoekt de zoetheidsindicator,’ zei zij toen ze mij met haar fles ziet goochelen. ‘Nee, daar doen wij niet aan. Maar u krijgt van mij de garantie dat iedere wijn van ons door de jaren heen een consequente “handtekening” heeft. Het enige wat u moet doen is onthouden welke u bevalt.’ Enige uren aan onderzoeksjournalistiek later besloot ik dat te doen met haar Pinot Blanc Réserve waarvan ik eerder de 2014 - die nog als Clos des Capucins door het leven ging- proefde. En ook nu word ik weer getrakteerd op een fantastische wijn die door de zoetheidsindicator in mijn smaakherinnering werd geregistreerd als ‘niet-beendroog’. Vanwege peren op sap, een vlucht mandarijnen, ananas, perzik maar toch ook ragfijne zuren die het plakken verhinderen en zorgden dat deze Elzasser beklijfde. 

Weliswaar is bij deze uitvoering 'Clos de Capucins' van het label verdwenen. Maar hij verdwijnt niet meer uit mijn geheugen.