‘Senior’ staat er op het etiket? Eerlijk is eerlijk, de laatste tijd krijg regelmatig berichten van mijn pensioenbezeerder. Uw tijd nadert, lees ik dan. Ik negeer het gewoon. Zolang ik nog de kracht heb om zelf mijn flessen te ontkurken, ga ik niet bij de glasbakken neerzitten.

Also, Senior Saar. Ik houd van Duitse riesling in het algemeen en die voor deze spontaan vergistte versie van de getalenteerde Peter Lauer in het bijzonder. Door er aan te ruiken maakt een gevoel van weemoed zich van mij meester. Zou het toch de leeftijd zijn? Ik betrap me zelf de laatste tijd ook dat mijn ogen wat vochtig worden als ik een baby zie. Kleinkinderwens. Nog even geduld.

In dit geval echter overspoelde de melancholie mij vanwege die karakteristieke, lichte kerosinezweem die ik oppikte. De geur van toen. Van een Boeing Dreamliner die zijn straalmotoren opstart. Op grote hoogte verder dromen. Businessclass, dat spreekt. Dag purser, schenk mij nog eens in. Nee, laat de champagne maar zitten. Deze riesling weer graag. Fasten your seatbelts, want dit is mooi. Delicaat zoetje, maar tevens fijn droog. Rijpe appel. Dito peer. Zweem exotisch. Karamelknabbeltje. Zacht suizende zuren. Elegant en met een enorme verfijning.

Maar ja, het virus houdt me aan de grond. Vliegen is er niet bij. Een wandeling naar de glasbak is tegenwoordig alles wat rest.