Grolleau. Grolleau noir om precies te zijn. Dankt zijn naam aan de ‘grol’, kraai. Een van die lollige inheemse druiven die in de Loire maar mondjesmaat de kans krijgen. Soms nog een beetje om wat rosé te maken. Maar die heeft uit de regio niet zo’n beste reputatie. Kent u Rosé d’Anjou nog? Vraag het uw oma. En informeer naar de toestand van haar gebit. Van kunststof? Daar heb je het al. Enfin. 

Sauvignon blanc wereldwijd gewilder voor zijn wit. Cabernet franc voor rood herkenbaarder en met een trouwe schare liefhebbers. Kwaliteit ook steeds grensverleggender. Proef ook maar de Cuvée Highway van Julie en Toby. Maar die doen ook dekselse dingen met grolleau. Daarvan proefde ik ook al heel ruige, ongerijmde en bruuske edities. Vol strafkersen, boertigbessen, bitterbramen,  zinderzuren en tangtannines. 

Maar voor de Bainbridges ging geen brug te ver en die hebben heeft hun Cuvée Rouge aux Lèvres de andere kant op gedirigeerd. Aan de overkant daarvan lag the sunny side of the street. Om daar kennis te maken met the bright side of life. Want kraai of niet: we gaan er niet bijlopen of er iemand is overleden. Aandacht daarom voor alles wat leeft en groeit en bloeit. Borstelbramen. Beste bessen. Kloeke kersen. Kort de schaduw opzoeken. De koelte kiezen. Aandacht besteden. Even bij het leven stilstaan en genieten van het onalledaagse. Nog een slok drinken. Fles leeg. Kraait geen haan naar.