‘Uitsluitend natuurlijke gisten, geen enzymen, geen toegevoegde tannines, alles puur natuur en zonder chemische hulpmiddelen. Zelfs de gebruikte hoeveelheden sulfiet zijn uiterst bescheiden.’ Hoe vaak heb ik dat al niet gelezen om er vervolgens achter te komen dat wijn maken ‘zonder’ veel moeilijker is dan wijn maken ‘met’. 

Dan is daar het knalpaarsrode vooretiket en het helgroene achteretiket. Vormgegeven door natuurlijk die te gekke leuke cum laude design-academy-leerling die toevallig de neef is van de eigenaar. Vaak bleken die een vermomming voor een kleurloze natuurwijn. Een gekke naam. Een malle fles. Verstoppertje spelen door wijnmakers die hun vak niet verstonden. Argwaan bij het openen. 

Al kon ik mij niet voorstellen dat de importeur – getuige zijn trackrecord in De Grote Hamersma en daarbuiten – zich zou laten foppen. Om vervolgens volledig gerustgesteld te worden door een carignan die wel zo vrolijk stemmend was dat je er bijna onrustig van zou worden. Ik proef dit rood van Mas de Janiny al sinds de 2014-oogst en ik scandeer nu ook weer: We Want Mas. Vanwege die immer opgewonden rode vruchtjes. Onvermoeibaar. Onverveelbaar. Koel drinken. Zelf feestvieren. En helemaal in schaterlachen uitbarsten als je de prijs ziet.