Rood van Juan Antonio Ponce. En die was er al vroeg bij. Studeerde al af als oenoloog voordat ie officieel mocht drinken: op zijn 17e. Heeft zich vervolgens twee doelen gesteld in het leven: het tot voor kort vrij onbekende gebiedje Manchuela op de wijnkaart zetten en een vergeten druif voor vergetelheid te behouden. Gelukkig blijkt hij ook nog een master 'lekkere wijn maken' gevolgd. En daar bleek ie een ster in. Met de vroeger louter voor oppervlakkige bulkrosés bestemde bobal maakte hij met de hulp van viñas viejas, oude stokken, een karaktervolle rode. 

Gul en sappig rood en zwart fruit, niet te zoet en niet te smooth. Associaties dienen zich aan van een goed ingezeten en ingelegen leren bank, tabakskruimeltjes tussen de kussens, een verloren gewaand katjesdropje bovendien. Anders nog? Vast wel maar we stoppen met zoeken om de open haard aan te doen, zo ook een flink bord vol te scheppen met pulled pork van een volstrekt verantwoord, doodgeknuffeld scharrelvarken.