Prachtvondst van de importeur. Maar in eerste instantie van de nieuwe eigenaren van het domein zelf. Die namen in 2007 Clos de l’Élu over. Tot die tijd besproeid, bestookt en mishandeld met herbiciden, pesticiden en zwaar rollend materieel om de druiven binnen te halen. ‘En dat terwijl het terroir juist zo uniek was,’ lees ik in een interview met Grégoire du Bouëxic, een van de huidige propriétaires. 

Enfin, in 2008 haalden zij hun eerste oogst binnen. In 2010 werden de eerste stappen richting de officiële certificering gemaakt. Papierwerk, papierwerk, papierwerk. En nog veel meer werk in de wijngaarden. Sinds 2014 is het domaine officieel bio. En verder natuurlijk alles wat daarbij komt kijken. Lage opbrengsten, weinig zwavel, strenge selectie. Eerder al eens de 2016 geproefd, toen nog AOC Anjou. Inmiddels Vin de France.  

Grégoire du Bouëxic had genoeg van de regeltjes en besloot ze zelf te schrijven. En dat werden voor de chenin-liefhebber geen strafregels. Zuren rollen zonder resonantie langs appelwangen met perzikblosjes, om zachtjes, en een paar keer terugverend, tegen een crème fraîchestootkussentje tot stilstand te komen. 

Mag dan wel geen Anjou meer zijn maar heeft beduidend meer in zijn mars als Vin de France. Zodoende, Bastingage. En daarmee basta.