Een Franse wijnboer die eerst in het Spaanse Ribera del Duero heeft gewerkt. Maar kwam op tijd bij zinnen. Voor de Spaanse crisis losbarstte – in 2004 al – keerde hij op zijn schreden weer. Terug naar het familiedomein waar hij ook niet op zijn lauweren is gaan rusten. Op de schop ermee. Chemische hulpmiddelen eruit. Ontzwavelen. Wijngaarden ploegen. Kortom, de hele blauwdruk ‘groen wijngaardenieren’ toepassen. 

Vervolgens dan geen zwaar op de hand zijnde chinon gaan maken die slechts met een diepe frons tussen de donkere wenkbrauwen over het wereldleed wil gaan praten, maar een opgewekte cabernet franc produceren. Niet met rauwe groene paprika als stank voor dank, zoals zo vaak het geval is. Maar eentje met bramen, donkere pruimen, laurierdrop, het zoet van gebrande paprika en hier en daar een flardje zonsverduistering voor die zo karakteristieke, aantrekkelijke donkere partijen. Eentje die de lach aan zijn kont heeft hangen maar die je toch bloedserieus kunt nemen. 

Dit oogstjaar presteert ie overigens beter dan ooit. Zou het misschien komen omdat ie wat meer alcohol heeft dan de vorige edities die het met 12 procentjes moesten doen? Si bon, chinon.