Kleigoed en Hamerstuk #10

Wijnschrijver Nicolaas Klei houdt van lekkere wijn. Wijnschrijver Harold Hamersma weet dat. Overigens is het omgekeerde ook het geval. Maar valt de wijn die Harold voor Nicolaas heeft uitgezocht eigenlijk wel bij hem in de smaak? En wat vindt hij op zijn beurt van de fles die Nicolaas aan hem heeft laten proeven? In Kleigoed & Hamerstuk kruisen zij de kurkentrekkers.

André Tixier et Fils, Carte Perle, premier cru, Champagne - Frankrijk
Bubbels en meer € 33,85

Wat een droevenis. En wat een rust. Gewoonlijk leek het rond deze tijd wel of de Vijand weer was binnengevallen, met op alle stoepen in boze letters BEZET. Maar ook dit jaar is dankzij corona alles vrij. Maar geen vrijmarkt. Geen stoeptegel bezet.

Waarom de inboorlingen van dat kleine koninkrijk aan de grijze Noordzee de verjaardag van hun vorst vieren door hun rommelzolder leeg te scheppen en de inhoud plus allerhande huisvlijt ter verkoop voor de deur uit te stallen, is vooralsnog niet afdoende verklaard, maar een feest is het. 

Daarom is het ook zo vreemd dat iedereen de rest van het jaar alles nieuw koopt, terwijl bij de tweedehandswinkels iedere dag koningsdag is. M’n hele interieur en bijna m’n hele garderobe heb ik zo bijeen gescharreld. 

Maar nog nimmer een fles wijn. Eén keer begin januari bij het vuil een doos vol halfleeg divers gedistilleerd – blijkbaar iemand met drastische goede voornemens. Nu en dan vraagt een uitdragerij advies over wat wijn uit een opgekochte inboedel, maar tot op heden zat daar nog nooit iets als een kist Mouton 1961 bij, slechts overjarige flessen die jong ook al niet heel lekker waren. 

Dus koop ik m’n wijn vers en nieuw. En vaak hoef ik niet eens te kopen, maar krijg ik. Ter keuring. Want kijk wie daar aan komt stappen, met de Orde van Verdienste van het Koninklijk Genootschap der Republikeinen fier in het knoopsgat: kameraad Hamersma. En in het boodschappenmandje een vorstelijke fles champagne.

Overgrootvader Tixier besloot in 1926 onder eigen naam champagne te maken, nu staat achterkleinzoon Julien met z’n eega aan het roer van dit kleine en zeer fijne champagnehuis. Harold liet hun Carte Perle met een beschaafd zuchtje knallen. Daarin is met met maar liefst 60% aanwezig de pinot meunier, een druif die door velen wat geminacht wordt, maar door enkele eigenwijze kenners zoals de champagne-aristocraten Krug en Egly-Jouet juist hoog gewaardeerd wordt vanwege z’n gulle fruitigheid. Verder wordt de Carte Perle gevuld met half om half pinot noir en chardonnay. Het geheel krijgt twee jaar de tijd om tot wasdom te komen, waarbij 10% de opvoeding op eiken vaten voltooit voor de broodnodige diepgang en levenswijsheid.

De Russische voorouders van onze koning bliefden hun champagne graag doux, zoet. Die 19e-eeuwse smaak is veranderd, al gaat de huidige zucht naar strakdroog velen te ver. Deze droge champagne bekoort ook de meer reactionaire smaak: vol en zacht, opulent geurend naar dure fruitmanden en aprilbloesem, wulps van smaak, en tegelijk fijn doorweven met gedistingeerde strakgetrainde zuren. Oftewel: de stijlvolle luxe decadente weelde geeft die je zoekt in champagne en zo zelden vindt.

En dat alles met een voor champagnebegrippen zeer vriendelijk prijskaartje. Zeker als je verder tweedehands leeft kun je je zulke koninklijk lekkere wijn zorgeloos veroorloven.

Nicolaas Klei

Celler Frisach, Sang de Corb 2017, Terra Alta - Spanje
Rebel Wines    € 25,00

Onlangs was ik een man met een missie. Mondkapje mee. Niet alleen vanwege het vileine virus maar tegen het stof. Evenals collega Klei word ook ik wel eens gevraagd om een wijnkelder te ‘taxeren’. In dit geval bleek deze na het overlijden van een suikeroom toegewezen te zijn aan een lievelingsneef. En deze had zich via de mailbox van De Grote Hamersma gemeld.  Neef dacht de hoofdprijs in de Staatsloterij te hebben gewonnen, omdat er wel duizend flessen in lagen. En dik onder het stof. Die zouden op de wijnveiling toch zeker wel fortuinen gaan opbrengen. 

Een quick scan leerde echter dat van de ondergrondse wijnvoorraad 99 procent al lang geleden het leven had gelaten. En veel eerder dan zijn suikeroom. Op een enkele fles na was het klein spul van grote supermarkten, uit kleine jaren en van kleine domeinen uit Bordeaux, Bourgogne en het Franse zuiden. En ofschoon het voornamelijk rode wijnen betrof waren ook deze erbij gebaat geweest als hun kelderarrest veel eerder was opgeheven. Ik heb de gelukkige eigenaar er op geattendeerd dat hij toch nog plezier aan de inhoud van zijn kelder kon beleven: een volle fles in een glasbak gooien geeft een geweldig geluid. 

Daar heb ik ruimschoots ervaring mee. Soms word ik geconfronteerd met proefflessen wijn, waarvan ik de inhoud zelfs niet door de gootsteen durf te spoelen uit vrees voor de kwaliteit van het oppervlaktewater. Enfin, die angst had ik niet bij de fles die collega Klei mij onlangs kwam aanreiken. Ik ken zijn voorliefde voor puur natuur wijnen, zo ook zijn missie om mij voortdurend te overtuigen dat dergelijke de lekkerste zijn. Er was zelfs geen argwaan dat hij deze uit eigen mond had gespaard. Sinds zijn geslankwandel zit de vijf veel vaker in zijn stappenteller en veel minder vaak in de klok. 

Enfin, daar was ie dan. Eentje van Celler Frisach uit het Spaanse Terra Alta. Fieldblend. Garnacha fina, garnacha peluda en carignan door elkaar heen aangeplant in een wijngaard. En niet sinds kort: al 65 jaar. Maar aan pensioen gaan denken ze nog niet. Wijn maken tot ze niet meer kunnen. En dat kan nog wel even duren. In een schone, ongerepte, natuurvriendelijke omgeving leven ze langer en gelukkiger. 

Zodoende mochten ze tot het einde bij elkaar, worden ze samen gevinifieerd om nog even na te babbelen in een vat van 300 liter en daarna op het gemakje in de fles om nog wat na te rijpen. Maar dan mogen ze er uit en laten ze zich van hun beste kant zijn. Nog steeds als slow wine overigens. Want als je je nooit gehaast hebt in je leven waarom zou je dat nu dan wel doen? 

Rustig van genieten dus, na ze overigens nog eerst even wat karaf te hebben gegund. Je mooiste is goed genoeg. En dan na een uurtje of wat het glas maar in, en nippen. Proberen te ontdekken wat al die jarenlange inspanning teweeg heeft gebracht. Zwarte kersen, ontzoete zwarte bessenconfiture, kleine blauwe pruimen, rijpe bramen met een snufje salmiak, wat groene kruiden, een door de pedicure behandeld kruidnageltje, een truffeltoefje en prachtige, fijnzinnige zuren. Ik mijmerde er nog even over terwijl ik, bijna voorzichtig, de lege fles in de glasbak liet glijden. 

Harold Hamersma