Kleigoed en Hamerstuk #5

Wijnschrijver Nicolaas Klei houdt van lekkere wijn. Wijnschrijver Harold Hamersma weet dat. Overigens is het omgekeerde ook het geval. Maar valt de wijn die Harold voor Nicolaas heeft uitgezocht eigenlijk wel bij hem in de smaak? En wat vindt hij op zijn beurt van de fles die Nicolaas aan hem heeft laten proeven? In Kleigoed & Hamerstuk kruisen zij de kurkentrekkers.

Château d’Epiré, Grand Cru d'Anjou 'Le Parc' 2018, Savennières - Frankrijk
Wijnkoperij Okhuysen    € 20,75

Ik weet niet of het nog zo is, maar in de tijd dat de mensheid begon te vrezen dat roken toch niet zo versterkend voor de longen was als werd beweerd door artsen die in advertenties hun favoriete sigarettenmerk aanprezen, was sigaren roken van alle smetten vrij: ‘want dan inhaleer je niet’.

Net zo verkondigt een bevriende innemer wanneer hij nogmaals naar de kurkentrekker grijpt dat dat geen kwaad kan, ‘zolang je maar niet over je lever drinkt’. 

Zelfs met zo’n rooskleurige blik op de wereld wil ook de meest uitbundige bon vivant soms wat minder drinken. Omdat hij z’n taille nu echt kwijt is, het verkeer alweer in wanorde raakt omdat het z’n bolle toet met al te roze koontjes voor een stoplicht aanziet of omdat het bedrag op de rekening bij de wijnhandel inmiddels hoger is dan het complete Europese coronasteunpakket.

Helemaal stoppen is wat erg rigoreus, maar minder drinken, dat lijkt een haalbare optie.

Ter bemoediging vertel ik ze dan het verhaal van de Loirewijnboer die er een maand over doet om een fles leeg te drinken.

De witte loiredruif chenin is een taaie rakker met fiks wat zuren en haar wijnen zijn bijkans onsterfelijk. Je kunt ze decennialang bewaren: in Vouvray proeven ze jaarlijks het recente oogstjaar, en gaan dan met stappen van tien jaar terug in de tijd. En een aangebroken fles blijft dus een maand lang een plezier. Elke dag een glaasje.

Probeer het maar met deze wondermooie savennières waar kameraad Hamersma me een vingerhoedje vol van aanreikte. Droge chenin op z’n allerbest. Geurend naar bloemenweiden, noten, pasgewassen wollen trui, krijt, kalk, een vleug honing in de verte, de mysteries der Keltische druïden die hier om de hoek woonden. Piepjong, oeroud. Vrolijk, en heel wijs. Alleen ruiken tovert al hele vergezichten tevoorschijn.

Nicolaas Klei

Terra de Asorei, Albariño 2019, Rías Baixas - Spanje
Pasteuning Wines & Spirits € 9,95

Nicolaas Klei doet er alles aan om mij er fijntjes op te wijzen dat hij aan het wandelen is geslagen. ‘Geen wijn meer drinken maar kilometers vreten’ luidt zijn motto thans. Van Omfietswijn naar Stappenteller. Een carrière kan een eigenaardige wending nemen. ‘En hij kon zo aardig drinken.’

Onlangs kwam hij zijn boekje De Slankwandelaar bij mij langsbrengen. Lopend, dat spreekt. Klei had er een opdracht ingeschreven: ‘Voor Harold, een kleine aansporing om toch eens verder te wandelen dan naar de glasbak.’

Waar zijn die tijden gebleven dat wij elkanders nieuwe wijnkoopgids aan elkaar overhandigden in restaurant Le Garage, rijkelijk overspoeld door vele flessen waarvan Erwin Walthaus, hoofd werkplaats, meende ‘dat we die toch echt moesten proeven.’ Uitspugen was geen optie. 

Even leek het dat er licht gloorde aan het eind van de glasbak en dat Klei dat ook gezien had. Uit zijn wandeltas (gelukkig, geen rugzakje) diepte hij een fles wijn op. Zou hij een glaasje met mij mee gaan drinken? Zou alles weer zo worden als vroeger? Kon ik alvast een tafeltje reserveren bij ons gastro-sociale doorsmeerpunt? 

Maar nee, hij meende dat ik deze albariño helemaal in mijn eentje maar eens goed moest bestuderen. Heel leerzaam. Ook deze bleek deel uit te maken van zijn sluikreclamecampagne die als doel wijnschrijvers aan het wandelen te brengen. 

Albariño zelf had namelijk al flink wat kilometers achter zich gelaten. In lang vervlogen tijden was deze rieslingachtige in de handbagage van een Duitse monnik in het noorden van Spanje beland. Over de Caminho de Compostela, zeg maar het Pieterpad voor gelovigen.  En in Rias Baixas levert-ie heden ten dage fris en energiek en inmiddels wereldberoemd wit op. 

‘Als de fles halfleeg is een flinke wandeling maken en daarna rustig opnieuw beginnen’ had Klei op het achteretiket gekrabbeld. 

Binnenkort ga ik hem lelijk treffen. In plaats van een fles wijn voor zijn volgende bijdrage aan Kleigoed & Hamerstuk ga ik hem een hond geven. Dan heeft ie tenminste een reden om te lopen.

Harold Hamersma