Kleigoed en Hamerstuk #6

Wijnschrijver Nicolaas Klei houdt van lekkere wijn. Wijnschrijver Harold Hamersma weet dat. Overigens is het omgekeerde ook het geval. Maar valt de wijn die Harold voor Nicolaas heeft uitgezocht eigenlijk wel bij hem in de smaak? En wat vindt hij op zijn beurt van de fles die Nicolaas aan hem heeft laten proeven? In Kleigoed & Hamerstuk kruisen zij de kurkentrekkers.

Weingut Fürst, Spätburgunder 'Tradition' 2018, Franken - Duitsland
Anfors-Imperial € 23,15

Sylvia Witteman schreef in de Volkskrant dat ze nou toch eindelijk een winnaar uit het schap ‘alcoholloos’ had geplukt. Vol en ferm van smaak, zonder een spoor van dat hondedrollenzakjeasaroma dat menig alcoholarme wijn ontsiert. Het leek warempel net echte wijn! Het was ook echte wijn. Per abuis of met duivels opzet tussen het Dry January-assortiment verzeild geraakt.

Zelf ontving ik een fles die echt vrij van alcohol en ander kwaad was. ‘De beste ooit geproefd!’, schreef de baas van De Gouden Ton er bij. En dat was nou eens niet overdreven. De SOBR, alcohol-free white wine, riesling 2019 (€ 8,50, degoudenton.nl) van Ernst Loosen is een alleszins plezant drinkbare zachtfruitige riesling die echt op wijn lijkt.

Ik proefde nogmaals en voelde me zeer deugdzaam. Tot net voor het luiden van de avondklok Harold binnenstapte. Zijn bijbaantje bij de wijnwinkel waar hij Sylvia Witteman listig had verleid tot ware wijn was voorbij, en Dryjanuary ook, meldde hij. “Bovendien moet je na witte wijn altijd wat rode drinken, al is het maar éen glaasje.” En hij pakte een Riedel-bourgogneglas uit m’n kast.

De doorschijnend lichtrode wijn fonkelde verleidelijk in het schemerlampjeslicht. IJle geuren stegen op.

Rood fruit, specerijen, mooi wat hout - kreupelhout, zou wijngoeroe Hubrecht Duijker zeggen, en dat is niet hout dat kreupel is, maar de fijne geur van hout en bos op een mooie herfstdag. Licht rokerig, als van het haardvuur van gindse boerenhoeve, waar de eerzame landarbeider een mooie ham boven het vuur heeft hangen.

Rank, helder lichtvoetig - alles wat je in goede pinot noir zoekt - en zo zelden vindt. Spätburgunder is wat Duitsers zeggen als ze het over pinot noir hebben, en pinot noir doet het in hun koele gebieden bourgondisch goed. De meeste pinot noir komt niet verder dan zacht en fruitig. terwijl de ware een ballerina is. Lichtvoetig, pezig, gespierd. Een en al bekoorlijke strengheid.

Probeer dan maar eens braaf sober te blijven.

Nicolaas Klei

Grangehurst, Pinotage 2009
WineMatters € 17,95

Klei dacht mij te verrassen. Maar deze Grangehurst kende ik al. Veel meer vroeg ik mij echter af waarom had ie voor pinotage had gekozen. Omdat ie zelf niet zo geporteerd is van alles dat niet-Frans is? Omdat ie een broertje dood heeft aan nieuwe wereldwijnen in het algemeen? En pinotage in het bijzonder?

Tijdens zijn kruistocht tegen de trots van Zuid-Afrika bestookte hij, staand op zijn buurtglasbak, deze druif met vileine teksten die hij luid scandeerde uit zijn toenmalige Supermartwijngids: ‘Ouderwets naar potloodventersrubberregenjas meurend rood met wrange, uitgeklede tannines.’ Ik zal die Hamersma eens lelijk treffen, moet hij hebben gedacht.

Of wist hij toch beter? En kende hij ‘m uit de tijd dat ie nog wel mocht drinken van zijn Stappenteller? Hoe dan ook, fascinerende pinotage. Twee jaar terug had ik de 2008 al geproefd. Toen elf jaar oud. Deze heeft zelfs al twaalf jaar achter de knopen. Toch nog geen spoortje tand des tijds. Grangehurst geeft zijn wijnen pas laat ‘vrij’. En het is het wachten waard. Ook vanwege de eigen, kalme en weloverwogen stijl. Niet dat haastige, gejaagde en oppervlakkige zoete dat veel nieuwe wereld-rood karakteriseert waar Klei zo’n hekel aan heeft. Niet dat getoaste, niet dat gestoofde, niet dat behaagzieke waar hij zo wars van is. Donker fruit. Bramen gerijpt achter kierende verduisteringsgordijnen. Gevijzelde verse kruiden. Volwassen zuren. Aardse tonen. Monsterende tannines die de maat nemen van de wijndrinker. ‘Niet te onervaren?’ polsen zij. Zou Klei daar dan wat mee bedoelen?

Harold Hamersma